คลิกที่รูปปกเพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
เพียงเสี้ยววินาทีสั้นๆ ที่เข็มนาฬิกาของเราเดินตรงกัน
บันดาลให้จังหวะชีวิตที่คลาดกันมาตลอดของสองเราประสบพบกันพอดีอย่างน่าอัศจรรย์
ดวงตาสุกสกาวมองภาพวาดบนผืนผ้าใบตรงหน้า
สิ่งที่รับรู้สู่สองตาพาให้ ‘พิมพ์พลอย’ นิ่งงันไป
ดวงใจดวงน้อยครึกโครมสั่นไหว ส่งกระแสร้อนผ่าวให้ลามไล้ไปทั่วสองปรางแก้มอย่างรวดเร็ว
ความเปรมปรีดิ์ที่อธิบายไม่ได้ผุดพรายขึ้นมากลางทรวง
ที่แท้ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ‘พี่พีรภาพ’ ทุ่มเทเวลาเพื่อวาดสิ่งนี้
ทั้งที่อยู่ใต้เปลือกตาเธอมาตลอดแท้ๆ แต่เหตุใดก่อนหน้านี้เธอถึงไม่เคยนึกสะกิดพิศมองให้ดีหนอ
ที่แท้แล้วผู้หญิงในภาพนี้ก็คือ ‘ตัวเธอ’ เอง
เขากำลังวาด ‘ภาพของเธอ’ นี่คือ… ‘ภาพ…ของพลอย’
แม้ว่าเธอจะเคยนั่งๆ นอนๆ เป็นแบบให้พี่ภาพวาดรูปมาแล้วหลายครั้ง
แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องมาเป็นนางแบบวาบหวิวแนวปฏิทินปลุกใจเสือป่าแบบนี้
แต่ว่าเธอเป็นหมูป่านี่นา พ่อเสือป่าน่าจะน้ำลายสออยู่บ้าง…ละมัง
“เหลา…เสร็จแล้วหรือคะ”
เสียงแผ่วหวานถามขึ้นมาเมื่อเห็นชายหนุ่มหยุดมือ
“อืม ครับ”
ชายหนุ่มหลุบตาตอบรับเบาๆ ขณะขยับขาตั้งเฟรมและเก้าอี้ให้หันไปทางเธอ
นางแบบสาวมือใหม่และศิลปินหนุ่มที่ไม่ใช่มืออาชีพมองหน้ากันเงียบๆ ผ่านระยะห่างของอากาศ
คล้ายจะสบตาหากแต่เธอและเขาต่างก็ไม่กล้ามองตากันตรงๆ
บรรยากาศหวามหวิวคลุมเครืออันชวนให้ผู้คนตื่นเต้นกลับมาอีกครา
แม้ว่าเราจะคุยกันจนคลายความขัดเขินไปได้มากแล้ว
แต่เมื่อบทสนทนาเรื่อยเปื่อยหยุดลงและต้องเริ่มต้นจริงๆ พิมพ์พลอยก็ยังคงขัดเขินเหมือนเดิม
แพขนตางอนโค้งหลุบมองขาอ่อนที่ชิดกัน
ปลายนิ้วมืององุ้มกำขยุ้มขนฟูนุ่มที่รองนั่งอย่างเริ่มลังเลใจ
จะดีแน่หรือ… เธอกำลังทำในสิ่งที่แน่ใจจริงๆ แล้วใช่ไหม…
ทุกสิ่งที่เธอกำลังจะทำในวันนี้มันไม่มีทางย้อนกลับมาให้แก้ไข
ราวกับลูกกระสุนปืนที่พุ่งออกจากปากกระบอกและไม่มีวันหวนกลับได้
หากเธอเปิดเปลือยส่วนที่ควรปกปิดให้เขาดูไปแล้ว เธอจะไม่มีวันลบความทรงจำของเขาได้อีกแล้ว
“พลอยจะเปลี่ยนใจก็ได้นะครับ”
เสียงปลอบโยนเอ่ยขึ้นมาอย่างเข้าใจ พีรภาพสัมผัสได้ถึงความกังวลของหญิงคนรักที่นั่งอยู่ตรงหน้า
และเขาก็ไม่ต้องการให้เธอไม่สบายใจ รู้สึกได้รับความอับอาย หรือแม้แต่นึกเสียใจทีหลังกับการกระทำในวันนี้
“มันโอเคนะพลอย พลอยไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ พี่เองก็หยุดแอบวาดรูปเปลือยของพลอยแล้ว”
ใครอนุญาตให้เขาหยุด?
“พี่โอเคแต่พลอยไม่โอเค!”
คำพูดของชายคนรักทำให้พิมพ์พลอยตัดสินใจได้เด็ดขาดทันที
ปลายมือจิกทึ้งรุนแรงจนปุยขนนุ่มนิ่มหลุดออกมากระหย่อมหนึ่ง หญิงสาวเม้มปากแรงๆ ราวกับถูกท้าทาย
“พลอยไม่เปลี่ยนใจ!”
เธอจะไปสนใจทำไมว่าจะย้อนกลับมาแก้ไขได้หรือไม่ได้ ก็ในเมื่อเธอปักธงไปแล้ว
ว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่จะมาเป็นสามีเธอ เขาไม่ใช่ใครอื่น แต่พี่ภาพคือผู้ชายของเธอ และเธอสามารถไว้ใจเขาได้
ความตั้งมั่นอันมากล้นของสาวงามที่กระแทกเข้าใส่ทำเอาชายหนุ่มชะงักงันไปจังหวะหนึ่ง
นัยน์ตาวาวเข้มกวาดมองอารมณ์อันแปรปรวนของเธออย่างระมัดระวัง
“…ครับ”
“เรามาเริ่มกันเถอะค่ะ!”
พิมพ์พลอยกำหมัดอย่างไม่คิดถอยใดๆ อีกแล้ว หญิงสาวสูดหายใจลึกอย่างฮึดสู้
แล้วประกาศออกไปตรงๆ…ด้วยระดับเสียงที่ดังเทียบเท่ากับเสียงของหยดน้ำค้างที่หล่นกระทบยอดหญ้า
“พลอยจะถอดแล้วนะ”
พีรภาพเกือบจะตกเก้าอี้เพราะวาจาที่จู่ๆ ก็ยิงมา
ชายหนุ่มเงียบไปหลายอึดใจหนึ่งกว่าจะหาเสียงของตัวเองเจอ
“…พี่ต้องหลับตาไหม”
ลมหายใจอ่อนหวานสะดุดยุ่งเหยิงอีกครั้ง
“แล้วแต่พี่ภาพสิ”
พีรภาพหลุบมองพื้นตอบอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง
“…พี่…แล้วแต่พลอย”
…เขาโยนโจทย์ยากมาให้เธออีกแล้ว…