คลิกที่รูปปกเพื่อดาวน์โหลดอีบุ๊ค แต่ถ้ามีจำนวนเล่มเยอะ ให้คลิก link เลขที่เล่มด้านล่าง แทนรูปหน้าปกนะคะ
ความรักที่จบลงเมื่อ 9 ปีย้อนกลับมาหา ‘นนทภัทร‘ หรือ หมอนนท์ ซึ่งละม้ายคล้ายกับย่อส่วนในวัย 8 ขวบ!
หากความบังเอิญไม่พัดพา คุณหมอยังหนุ่มคงไม่รู้ว่าา ‘มนัญชยา‘ อดีตคนรักพราก ‘ลูก’ ไปครองไว้เพียงคนเดียว
เขาโกรธแสนโกรธ ทว่า… กลับไม่อาจควบคุมร่างกายอันทรยศไม่ให้สั่นไหวกับเธอไม่ได้ร่ำไป
“ถึงกับตกใจหนักมากเลยเหรอคุณ”
คุณหมอหนุ่มยกแขนขึ้นกอดอก พักขาข้างหนึ่ง จับสังเกตอาการแตกตื่นของคนตรงหน้า
ร่างบางผุดลุกขึ้น ลูบชายเดรสสีกรมยาวเสมอเข่าให้เรียบตึงเพื่อซ่อนความประหม่า
เม้มริมฝีปากแน่นไม่กล้าแม้แต่จะสบตา ชายหนุ่มลอบสังเกตอย่างพินิจ…
มนัญชยาไม่ใช่เด็กสาวคนเดิมที่เขาเคยรู้จักอีกแล้ว เธอโตเป็นผู้ใหญ่ สุขุมนุ่มลึก อีกทั้งไว้ตัวอย่างมากเสียด้วย
“ขอบคุณคุณหมอนะคะที่ช่วยเจ้าบีกู้ดไว้”
สายตาเธอจับไปที่หน้าต่างกระจกใสแทนที่จะมองหน้าคู่สนทนา
“ผมช่วยมันในฐานะหมอ แต่หลังจากรู้ความจริงผมก็ดูแลมันในฐานะเจ้าของอีกคนหนึ่ง”
เขาเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ คำว่า ‘ความจริง’ ทำสันหลังของหญิงสาวชาวาบ
“มันแก่แล้วนะ กระดูกกระเดี้ยวเริ่มไม่ค่อยดี ระวังให้มากล่ะ คราวหน้าผมไม่รับประกันนะว่าหากเกิดอุบัติเหตุแบบนี้อีกจะโชคดีอย่างคราวนี้หรือเปล่า”
เขาพูดเหมือนหมอที่ใส่ใจงานของตัวเองคุยกับคนไข้ ไม่มีวี่แววของชายอดีตคนรัก
ที่กำลังสนทนากับแฟนเก่าเลยสักนิด เขาคงแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวชัดเจน
ซึ่งหากเป็นอย่างนั้นหญิงสาวก็ยังมีช่องว่างให้สบายใจอยู่บ้าง แล้วอีกอย่างเขาก็ไม่ได้มีท่าทีคุกคาม
หรือพยายามถามเอาความจริงเรื่องตาเบรฟลูกชายของเธอเลย บางที… เขาอาจไม่เคยนึกสงสัยเลยก็ได้
“ค่ะ ฉันจะรับมันกลับเลยนะคะ”
ชายหนุ่มนึกประเมินคนตรงหน้าในใจ เธอยังคงเล่นบทเจ้าของหมาป่วย
สนทนากับคุณหมอเจ้าของไข้ต่อไป ทำอย่างกับลืมแล้วว่าเขากับเธอเคยเป็นอะไรกัน
แนบเนียนจริงเลยแฮะ!
หญิงสาวยกหูจับกรง แขนเล็กดูจะไร้เรี่ยวแรงแต่ก็สามารถหิ้วมันลอยขึ้นอย่างไม่อยากเย็น
“คุณมีอะไรปิดบังผมหรือเปล่าอาจารย์”
เสียงส้นรองเท้าทรงสูงชะงัก ใบหน้าเรียวหันมองอย่างแทบไม่เชื่อหู เขาเรียกเธอว่า ‘อาจารย์’
มนัญชยาค่อนข้างแน่ใจว่าในคลินิกแห่งนี้คงไม่มีใครรู้ว่าเธอประกอบอาชีพอะไร
เพราะไม่มีความจำเป็นต้องซักประวัติเจ้าของหมา แล้วการแต่งกายของเธอก็ไม่ได้บ่งบอกอาชีพ
ไม่มีตราสัญลักษณ์สถานที่ทำงานติดตัวมาสักครั้งเดียว
คนฟังกลืนน้ำลายลงคอ รับรู้ถึงความผิดปกติจากประโยคนั้น… นนทภัทรคงรู้เรื่องบางอย่างเข้าแล้ว
เธอตีใบหน้าซื่ออย่างที่สุดแล้วถาม
“เรื่องอะไรเหรอคะ”
“คุณมีลูกชายอายุ 8 ขวบได้ยังไง ทั้งที่ยังไม่เคยแต่งงาน และไม่เคยมีสามีเป็นตัวเป็นตน”