สุ่มนิยาย

“อยากอยู่นักใช่ไหมมานี่เลย” เขาตามติดไปกระชากท่อนแขนของนวลหงให้เข้ามาใกล้ๆ เตียง “ปล่อยนะ!” อีกคนก็พยายามยื้อยุดฉุดสิ่งของที่อยู่ด้านข้าง นวลหงคว้าสะเปะสะปะจนไปแตะเข้ากับแจกันไม้สัก จังหวะนั้นศิงขรก็กระชากร่างของคนที่กำแจกันเอาไว้ให้เซไปด้านหน้า “ไม่นะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เมื่อเห็นหยดเลือด

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวปันจิน ไม่ใคร่สังสรรค์ในงานรื่นเริง ไม่ชอบออกไปนอกเขตจวนบิดา ในสายตาของผู้คน นางช่างแปลกแยกแตกต่างจากท่านหญิงอื่นๆ เจ้าของนัยน์ตากลมใสดุจลูกแก้วราตรีมีความลับที่ยากจะบอกแก่ผู้ใด แต่ในเมื่อออกเรือนแล้วอย่างนี้ หากเอาแต่ทำอะไรลับหลัง ความสัมพันธ์สามีภรรยาคงไม่พ้นเกิดช่องว่าง

ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะเมียหรือหลานสาวนอกไส้ เธอก็เป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น และเพื่อเปิดหัวใจที่ปิดตายของเขา ถึงต้องปล้ำเขาก่อน เธอก็ยอม! “ขนุนต้องไปอาบน้ำก่อน” “ไปอาบที่ห้องฉัน” หญิงสาวประสานสายตากับเขา ยังแลเห็นความหึงและหวงซ่อนตัวเงียบๆ อยู่ในดวงตาสีเข้มและคมกริบ

เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อพบว่าตนเองกลายเป็นชายาของท่านอ๋องตัวร้ายในนิยายที่เธอเป็นคนแต่ง จุดจบของตัวละครนี้ก็คือถูกสามีฆ่าตายอย่างอนาถ เพราะเธอเป็นคนสร้างพวกเขาขึ้นมา จึงไม่มีใครที่จะรู้จักพวกเขาดีไปกว่าเธอ ทว่าเธอคิดผิด ทำไมพวกเขาเปลี่ยนไปล่ะ นี่มันนอกบทแล้วเว๊ย!

เธอพร้อมแล้วที่จะเป็นแม่คน เธอพร้อมจะให้ พร้อมจะรัก และพร้อมจะอุ้ม แต่ปัญหาของเธอแตกต่างจากผู้มีบุตรยากทั่วไปโดยสิ้นเชิง เธอมีสุขภาพแข็งแรงดี ติดอยู่แค่… ไม่มีสเปิร์ม และสาวโสดอย่างเธอยังหาพ่อให้ลูกไม่ได้! ที่ร้ายที่สุด เธอหาผิดหมอ! หมอที่เธอขอให้เขาช่วยผลิตลูกให้ ดันเป็นหมอมือมีดผ่าหัวใจเหลี่ยมจัด

ตั้งแต่เดชาธรมีผู้ช่วยเลขาฯ คนใหม่ ข่าวลือก็สะพัดไปทั่วว่าแท้จริงแล้วอนามิกาเป็น ‘เด็กคุณเดย์’ จากความประทับใจแรกพบ กลายเป็นความผูกพันลึกซึ้ง ความรักที่เขามอบให้พาเธอถลำลึกไปในวังวนเสน่หา กว่าจะรู้ว่ารักครั้งนี้อาจเป็นเพียงฝันหนึ่งตื่น ความสัมพันธ์ก็เดินทางมาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับ

ลีลา พนักงานทำความสะอาดธรรมดา กลายเป็นซินเดลเรลลาภายในคืนหนึ่ง และเธอก็ได้พบกับเจ้าชายที่สวมชุดคาวบอย แต่เขาเป็นถึงเจ้าของบริษัท ในขณะที่เธอเป็นแค่คนทำความสะอาด

ภูผาพลิกตัวก่อนจะลืมตาตื่นเหมือนเช่นทุกวัน ร่างที่นอนทับอยู่บนตัวเขาก็กลิ้งลงไปบนเตียงนอนเหมือนทุกครั้ง มือหนาก็เอื้อมคว้าดึงร่างของแมวคู่ใจมากอดไว้เหมือนเช่นเคย แต่เอ๊ะ ทำไมวันนี้ร่างสี่ขาตัวลายๆ ขยายใหญ่เท่าร่างของมนุษย์ผู้หญิง “อื้อ เช้าแล้วเหรอ” มารีน่าเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มออก เตรียมขยับตัวขึ้นไปนั่ง…

“ผัวแรก ตายคาอกทั้งที่นกกระจอกยังไม่ได้เข้าไปกินน้ำ” “ผัวสอง เสพไวอากร้าเกินขนาดหัวใจวายตายก่อนจะได้เชยชม” ใครๆ ก็ตราหน้าว่า ธมลวรรณ คือ ผู้หญิงบริโภคภัสดา (ดวงกินผัว) เธอฝังใจไม่กล้าสานความสัมพันธ์กับใครอีกเลยนับตั้งแต่สามีคนที่สองเสียชีวิต แต่เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าอาการปวดท้องมากมาย

หม่อมราชวงศ์วชรฉัตรได้รับฉายาว่าเป็นหนุ่มเนื้อหอม หล่อ ร้าย และไม่เคยคบใครจริงจัง หากเพียงแรกพบสบตากับ สุรัสวดี คุณชายแห่งวังวิริยาก็ใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน สังหรณ์บอกว่านี่คือคนที่ใช่ แต่กิตติศัพท์ที่มี กับอดีตคู่ควงของเขา ก็ทำให้คุณน้ำผึ้งไม่กล้าผลีผลามตอบรับไมตรี แม้จะมีใจปฏิพัทธ์

เพราะบ้านที่เคยอยู่พังทลาย นักเดินทางจึงได้ถือกำเนิด หลังจากบอกเลิกแฟนเก่า คีตะตัดสินใจไปเที่ยวต่างประเทศคนเดียวเพื่อพักใจ แต่ไหงกลายเป็นหัวใจทำงานหนักกว่าเดิมเมื่อเจอคนที่มีลักยิ้มเหมือนเวทมนตร์และยิ้มสวยที่สุดในโลก ความอบอุ่นในฤดูหนาวที่คีตะได้รับโดนแผ่ออกมาไม่หยุด

เสียงล้อรถแล่นมาด้วยความเร็วพร้อมกับร่างของผมที่ลอยละล่อง ในเสี้ยววินาทีนั้น…ผมเพียรอ้อนวอนขอโอกาสอีกครั้ง เมื่อลืมตาตื่นขึ้น ผมพบว่าตนเองได้ย้อนเวลากลับไปเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ทว่าภายในห้องเต็มไปด้วยรสเสน่หาแสนเร่าร้อน ร่างของผมกอดเกี่ยวเอวพี่ชายอย่างแนบแน่น และนั่นบ่งบอกว่าผมได้ย้อนเวลากลับไป

เมื่อพี่และน้องต้องมาครองคู่ กับความรู้สึกว่าถูกคลุมถุงชน เพื่อไม่ให้น้องสาว (ไม่แท้) วัย 18 ต้องไปอยู่ใต้ปกครองพ่อของเธอ เขาจำต้องจดทะเบียนสมรสกับยัยลูกคุณหนูขี้แย ตามคำสั่งเสียของแม่บุญธรรม ชีวิตคู่ของคนที่รักกัน แต่กลับเข้าใจผิดว่าอีกฝ่ายไม่เต็มใจแต่งงานจึงเริ่มขึ้น… อย่างไม่ราบรื่นนัก

“พูดอยู่ได้ว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน ทั้งๆ ที่เราสองคนแต่งงานจดทะเบียนสมรสกันเรียบร้อย หรือต้องทำให้มันครบทุกอย่างถึงจะเรียกว่าเป็นอะไรกัน งั้นวันนี้ฉันทำเลยดีไหม!” ธัชพลถามเสียงเข้ม แล้วโอบกอดร่างบางแนบแน่นมากขึ้น “ไม่! ฉันอยากเป็นอิสระจากคุณโดยปราศจากมลทิน!” “หวังอะไรลมๆ แล้งๆ”

สามใบเถาเป็นดั่งดอกไม้ที่แตกต่างหากงดงามในแบบของตนเอง และอยู่ร่วมกันในบ้านบุปผาอย่างสงบสุข จวบจนวันที่บุรุษรูปงามนาม ‘ณยศ’ ก้าวเข้ามา ความลับดำมืดที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้พรมดอกไม้แสนงามมาแสนนานก็ค่อยๆ เผยตัวออกมา ไม่เพียงประวัติศาสตร์ทำท่าจะเดินซ้ำรอย หากยังบีบคั้นให้ดอกไม้แสนสวย…