“จะสามเดือนแล้ว” เสียงใสบอก ไม่เห็นว่าอีกคนยิ้มโล่งอก…มันไม่ใช่ความฝัน “เพื่อนหนูมันว่า เพิ่งเอายาคุมออกสี่เดือน เมนส์ขาดไปแล้วสามเดือน น้ำยาดีเว่อร์” อีกครั้งที่พสุธาต้องหัวเราะ มือกุมสองแขนที่คล้องกอดอยู่ นัยน์ตาเขาระยิบระยับ ภูมิใจหาใดเปรียบ “ป๋าอาบน้ำแล้วเหรอ”
“เมื่อเช้าคุณไม่ได้ป้องกัน ฉันก็เลยคิดว่า…ควรจะเซฟตัวเองหน่อย” เจ้าหล่อนพูดไม่คล่องปากนัก บางช่วงเว้นไว้ให้เขาเดาเอาเอง “อ้อ” ชายหนุ่มทำเสียงในคอ “คืนแรกผมก็ไม่ได้ป้องกัน” มณิการ์พยักหน้า“ค่ะ…ที่จริงฉันนับระยะปลอดภัย มันยังอยู่ในช่วงนั้น แต่ก็อยากป้องกันไว้หน่อย ไอ้ที่ผ่านไปแล้วช่างมันเถอะ
ท่าทีละม้ายลูกกระต่ายจนตรอกนั้นทำให้ติณห์คลายอารมณ์ขุ่นลง ถึงไม่หายไปทั้งหมด แต่สีหน้าก็ไม่ได้บึ้งตึงอย่างตอนแรก… ชายหนุ่มพยักหน้าเรียกเจ้าหล่อนเข้ามาหา พลางตัวเขาเดินไปนั่งที่ปลายเตียง กว่าหญิงสาวจะสืบเท้าเข้าไปถึง ติณห์คิดว่าไม่แน่บางทีเธออาจได้บรรลุนิพพานก่อน ก็ดูนั่น ก้าวแต่ละก้าว
“พี่นาทคะ ฟังกีร์นิดได้ไหม…” เธอเสียงเครือ “ผมไม่ใช่พี่คุณ ไม่ต้องมาเรียกว่าพี่” คำตวาดหยุดคำพูดหญิงสาวได้ในฉับพลัน เธอนั่งอึ้งมอง ยิ่งเจ็บจนน้ำใสๆ เอ่อท้นเต็มขอบตา นั่นสิ ตลอดเวลาที่เธอเรียกเขา ‘พี่นาท’ เขาไม่เคยหลุดแทนตัวเอง ‘พี่’ สักคำ มีแต่เธอละเมอเออออไปคนเดียว เขาเลื่อนสายตามองไปหน้ารถ
“ใครว่า นี่ไงที่ทำได้” แล้วจมูกโด่งขึ้นสันก็ฝังเข้าแก้มนุ่มเป็นครั้งที่สองของวัน คีติกาหันขวับมา ปั้นปาก ฉวยอุปกรณ์เครื่องเขียนใกล้มือขึ้นเงื้อง่า แต่อีกฝ่ายถอยฉากหลบไปแล้ว ส่งเสียงหัวเราะมายั่ว จากนั้นหันหลังเดินลงศาลาไป ปล่อยคนข้างหลังนั่งหน้าง้ำ ยกหลังมือขึ้นลูบปัดผิวแก้ม ขจัดร่องรอยของเขา
“อยู่กับอา ไม่ต้องปกปิดความรู้สึกหรอกนะหวาย ระหว่างเราไม่ใช่คนอื่น อยากยิ้ม อยากหัวเราะหรือร้องไห้ อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว” ปลายนิ้วนั้นเชยคางมน น้ำตาที่เหือดหายไปแล้วของหญิงสาวหล่อรื้นขึ้นมาใหม่จนชุ่มหน่วยตา เรียวปากแดงก่ำถูกขบกัดเอาไว้อย่างแน่นเหนียว “อารบ…” เพียงเท่านั้นหญิงสาวก็ปล่อยโฮ
อุบัติเหตุแรกแสนตราตรึงชวนหวั่นไหว อุบัติเหตุหลังชักนำ ‘เธอ’ มาเป็นเมีย ‘เขา’ ความเย็นชาในหัวใจของผู้ชายคนหนึ่ง จะหลอมละลายลงด้วยความอ่อนโยนของผู้หญิงแสนธรรมดา ความรักเสกสร้างได้ทุกอย่าง รสแห่งรักช่างหอมหวาน รักจะพันธนาการสองหัวใจให้คู่เคียง
“ตกใจอะไรนักหนา แค่พี่จะจับมือ จับไม่ได้หรือไง?” เสียงของเขากระด้าง “ถ้าบอกว่าจับไม่ได้ พี่ทินจะปล่อยหรือเปล่า?” “ของที่เป็นของพี่ พี่ไม่มีวันปล่อย” เขายิ่งกระชับกุมมือบางแน่นขึ้น ยืนยันด้วยการกระทำว่าจะทำอย่างที่พูดจริงๆ ของของเขาคิดหรือว่าจะปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ นอกจากไม่ยอมปล่อยแล้ว
เมื่อชายหนุ่มและหญิงสาวต่างไม่ปรารถนาในงานวิวาห์ครั้งนี้ ข้อตกลงจึงถูกร่างขึ้น ใจความสำคัญคือ ทั้งสองจะหย่ากันทันทีที่วายุรินทร์เรียนจบ แต่ระหว่างนั้นภูพงษ์กลับมีวายุรินทร์เข้ามาอยู่ในหัวใจโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว มารู้อีกทีเธอก็ครอบครองใจเขาไปแล้วทั้งดวง เขาไม่ต้องการให้ชายใดกรายเข้ามาใกล้เธอทั้งสิ้น
ชายหนุ่มเปิดประตูกระแทกตัวเข้านั่งในรถอย่างนึกเคืองหน่อยๆ… เป็นผู้หญิงยิงเรือแต่เที่ยวไม่รู้จักเวล่ำเวลา… ธิษณ์รู้สึกว่าตนออกจะเป็นผู้ชายหัวเก่า ที่ไม่ชอบให้ผู้หญิงของเขาเที่ยวเตร่ไถลเถลือกในยามค่ำคืน ดื่มเหล้าเมามาย หรือมั่วสุมปาร์ตี้ แต่ดูเหมือนฐิตารีย์จะทำทุกอย่างที่เขาไม่ชอบ
กระจกรถเลื่อนลง…อัตนัยสวมแว่นตาดำนั่งคู่มากับหญิงสาวสวย เขาเหมือนจะหันมาทางหล่อน …บาลีประณมมือขึ้นไหว้ ลาจาก…อาจลาลับ ไร้วันจะหวนกลับคืน ชายหนุ่มเคลื่อนรถผ่านไปอย่างเฉยเมย…สิ้นเยื่อ ขาดใย…สิ้นสุดกันแล้วอย่างแท้จริง
ไม่ว่าพี่กริชทำอะไรหล่อนเป็นต้องทำตามทุกอย่าง พี่กริชเรียนวิทย์-คณิต หล่อนก็จะเรียนวิทย์-คณิต พี่กริชเรียนเกษตร หล่อนก็จะเรียนเกษตร พี่กริชทำไร่กุหลาบ หล่อนยังเคยบอกอย่างแข็งขัน “กุ๊กจะทำไร่กุหลาบกับพี่กริช” อยากให้คำพูดของเด็กหญิงปากแดงแก้มป่องเมื่อวันวาร เป็นจริงเสียนัก
ทว่าเสื้อผ้าของหญิงสาว ชาครีย์นำมาที่อ่างล้างหน้า ลงมือซักให้ โดยเฉพาะชั้นในถ้าไม่ซักพรุ่งนี้แม่เจ้าประคุณก็ไม่มีอะไรใส่ เขาบรรจงซักแต่ละชิ้นอย่างประณีต ขยี้ผ้าชิ้นน้อยๆ สลับกับยกชูขึ้นดูพลางก็อมยิ้ม หน้าเห่อร้อน จั๊กจี้ที่ในหัวใจ เฮ้ย! ว่าที่เมีย ฝึกไว้น่า อีกหน่อยต้องซักผ้าให้เมียจะได้ชิน
“คนบ้า คนผี นายชอบแกล้งฉันตลอด แกล้งกันตั้งแต่ก่อนแต่งงาน พอแต่งเข้ามาอยู่บ้านนายแล้วก็ยิ่งหาเรื่องแกล้งฉัน คอยดูนะ ครบเดือนเมื่อไหร่ฉันจะไปไม่มาเหยียบที่นี่อีก จะไม่มองหน้านายด้วยถ้าเจอกัน” แปลก ที่เขารู้สึกใจหายเมื่อได้ฟัง และเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ
