“จะปิดประตูทำไม” ตรัยคุณถามแล้วเบี่ยงตัวเดินเข้าห้องอย่างไม่รู้สึกว่ากำลังรบกวนหรือรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของใคร รุ้งจันทร์ขมวดคิ้วมุ่นเดินตาม ไม่รู้จะนั่งตรงไหนในเมื่อตรัยคุณจับจองพื้นที่บนเตียงไปก่อน “จะยืนค้ำหัวผมอีกนานไหม” ถูกทักเลยทรุดตัวนั่งบนพื้น เงยหน้าแหงนคอตั้งบ่ารอฟังว่าเขาจะพูดอะไร
“นั่งด้วยกันก่อนเถอะ ไหน ๆ ก็ลงมาแล้วนี่” “ฉันไม่รู้ว่าคุณอยู่ตรงนี้” “ในเมื่อผมอยู่ตรงนี้คุณคิดจะเดินหนีอีกหรือไง” บุลินนิ่งงันไปไม่ทันได้รู้ตัว เธอก็ถูกอชิระตามประกบจนแขนแทบชิดกัน เขาในยามนี้ไม่เหมือนยามที่กลัวเธอเข้าหาเลยแม้แต่นิด เพราะแววตาของเขาที่มองมานั้นต่างออกไปชัดเจน เธอรู้สึกว่าเขาไม่ได้ต้องการหนี
ท่าทีเป็นห่วงเป็นใยของฟ้าลดาทำให้ภคินใบหน้าเกร็งไปหมด “กลับไปนอนซะฟ้าลดาก่อนที่ผมจะหมดความอดทนกับคุณ” “คุณไม่มีสิทธิ์!” ฟ้าลดาแหวขึ้นอย่างเหลืออด ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ภคินและปรัชญ์ได้เห็นมุมนี้ของหญิงสาว ภคินกระตุกยิ้มมุมปาก นัยน์ตาวาววับ “ตอนนี้ผมพูดได้ไม่เต็มปากว่า ผมมีสิทธิ์”
จะทำอย่างไร เมื่อเธอเผลอมีค่ำคืนเร่าร้อนกับเจ้านายของตัวเอง โดยที่เขาไร้สติ แต่เธอกลับท้อง จะลาออกก็ไม่ได้ แต่หากจะอยู่ต่อก็ไม่รู้ว่าจะอ้างว่าท้องกับใครดี ในเมื่อเขาไม่ใช่คนที่เธอควรมีลูกด้วย! สำหรับเขา ทรัมมัย เขาภูมิใจนักหนากับเลขาฯ คนนี้ แต่ไม่รู้ว่าทำไมหลัง ๆ มานี่เธอถึงมีบางอย่างผิดปกติไป
“อย่าเกร็งสิ ตอนจับคู่กับกันตพณคุณดูเป็นกันเองกับหมอนั่นดีนี่ จะกอดเอวผมไว้ตอนไม่แน่ใจว่าจะพลาดหรือเปล่าเหมือนที่ทำกับหมอนั่นก็ได้นะ” คนฟังเม้มปากแน่น “ฉันไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาใคร เพราะคุณเป็นเจ้านาย” “เปล่า…ผมคือเพื่อนร่วมงานของคุณ และตอนนี้ก็เป็นเพื่อนร่วมทีมกับคุณด้วย”
