นัยน์นภานอนรำพึงอยู่เนิ่นนาน ตาหลับ หากใจตื่น กระแสจิตรำลึกถึงโครงสร้างของใบหน้าที่ฝังอยู่ในอนุสติ ส่งเป็นรูปเห็นเด่นชัดในภวังค์ หล่อนเห็นภาพใบหน้าที่มีผิวขาวสะอ้าน เห็นจมูกโด่งและริมฝีปากที่มีขอบหยักลึกคู่นั้น เห็นรายละเอียดแม้กระทั่งรอยแหว่งเล็กนิดที่ปลายคิ้วข้างขวา อันเป็นจุดบกพร่องแห่งเดียว
“หนาวไหมครับ คุณจี๊ด ตอนนี้ลมชักแรง” “จี๊ดไม่หนาวเลย ดิ่งล่ะคะ” เขาทอดแขนโอบไหล่หญิงสาวไว้เบาๆ “ต้องนั่งอย่างนี้ถึงจะไม่หนาว” “โกงอีกแล้ว” จิตรวรรณขยับตัวเหมือนจะเบี่ยงหนีวงแขนนั้น แต่ก็ชะงักเมื่อชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างตัดพ้อ “อย่าใจร้ายนักเลยครับ ไม่รู้หรือว่าผมต้องทนทุกข์ทรมานมากเท่าไร
“นี่หรือพระจันทร์แดง?” หญิงสาวอุทานคล้ายเสียงถอนใจ รู้สึกขนลุกชันขึ้นตลอดร่างโดยไม่รู้สาเหตุ หล่อนยกมือลูบแขนตนเองเบาๆ ปลอบใจตัวว่าคงเป็นเพราะอาการไข้ที่ทำให้เกิดหนาวสะท้านจนขนลุกขึ้นมาเฉยๆ พระจันทร์คืนนั้นเป็นสีแดงจริงๆ ดวงกลมใหญ่เท่ากระด้งมอญ สีแดงแกมแสดวาบวับสุกปลั่ง
