ญาดาพัชร์

“ม่าน เธอได้ยินฉันไหม” เสียงทุ้มของรณพีร์ครางระโหย เรียกชื่อภรรยาที่นอนสลบอยู่บนเตียงคนไข้ใจจะขาด “ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะไม่ดึงเธอมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย” มือหนาของรณพีร์กุมบางของคนที่สลบไม่ได้สติตลอดเวลาไม่ห่างกายไปไหนเลย กลัวเหลือเกินว่าหากเธอฟื้นขึ้นมาจะไม่เห็นว่าเขานั่งอยู่ตรงนี้

เพียงเพราะ ภัคพิญา ต้องการตอบแทนผู้มีพระคุณ เธอจึงตกปากรับคำแต่งงานกับ ปริภัทร์ “คุณมาทำอะไรที่นี่” ภัคพิญาเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าเสียงเรียบแววตาไร้ความรู้สึก พลอยทำให้เขาใจเสียไม่น้อย “ผมมาหาคุณ มารับคุณกลับบ้านของเรา” “เรา…บ้านของเราเหรอคะ” “ใช่ภัคบ้านของเรา”