เพราะความไว้ใจในอดีตทำให้เขาต้องสูญสิ้นอิสรภาพ ถูกสังคมประนามตราหน้าว่าฆาตกร กลายเป็นคนคุกที่เย็นชา ไร้หัวใจ แต่แล้ว สาวน้อยหน้าใสแสนสวยที่ชะตากรรมผลักดันให้พลัดหลงเข้ามาในดงสีเทากลับสั่นคลอนกำแพงน้ำแข็งให้รอนร้าว เขาควรจะทำอย่างไรกับเธอดี กำจัดให้พ้นสายตา หรือ
ตลอดเวลาที่ผ่านมา…เขาผลักใสเธอออกจากชีวิตอย่างร้ายกาจ ไม่ติดต่อ ไม่สนใจ ราวเธอไม่เคยมีตัวตน ปล่อยให้เธอเจ็บปวด อ้างว้างและแสนเดียวดาย กระทั่งวันนี้…วันที่ร่างกายและหัวใจเข้มแข็ง เขากลับเข้ามาเอ่ยอ้างว่า เธอคือ ‘สมบัติส่วนตัว’ “อีกเรื่องที่เธอควรรู้” “ฉันเป็นคนหวงของมาก”
“หล่อแต่ปากจัญไรก็ไม่น่าเอาไปทำพันธุ์ จะใจแตก แรด ร่านยังไง ฉันก็ไม่ได้ไปเอากับใครบนหัวคุณ มาเดือดร้อนไรด้วย ปล่อย!” “ไม่เดือดร้อนสักนิด แต่เสียเวลาดูแลมาหลายปี ถ้าจะถอนทุนคืนสักทีหรือหลายๆ ทีจะเป็นไรไป” “มันน่าเกลียด เธอมีผัวแล้ว ท่องจำใส่กะลาหัวเอาไว้ด้วย”
ความรักคือของแสลง เขาจึงไม่เคยคิดอยากมีมัน กระทั่งเธอก้าวเข้ามา… “รู้ใช่ปะ นี่ไม่เกี่ยวกับรัก” สุ้มเสียงเคร่งขรึมชะงักคนบนตัก ก่อนเสียงหัวเราะแปร่งปร่าจะดังลอดลำคอระหง เรียวนิ้วขาวดันปลายคางระคายตอเครา ใบหน้าคมคายเข้มข้นด้วยอารมณ์ปรารถนานัยน์ตาฉายแสงแรงกล้า สานสบดวงตาคู่เยิ้มหยาด
“อ้อ ชอบหนุ่มตี๋” กายหนาขยับเข้าเบียดชิดมากขึ้น แล้ววงแขนกำยำแน่นมัดเนื้อก็วาดมาโอบกอดไหล่ดึงเข้าหาตัว คนตัวเล็กกว่าสะดุ้ง รีบยกมือดัน แต่… ยามที่มือพลาดแตะลงไปบนผิวกายเย็นๆ เธอตัวเกร็งมากขึ้น ภาสยิ้มล้อเลียน เลิกคิ้วยั่วเย้า ไม่นำพาต่อท่าทีแตกตื่น “น่าเสียดายผู้ชายในชีวิตจริงไม่มีเชื้อจีนสักนิดเดียว”
“เลิกเล่นตัว” ฮะ! “เล่นตัวมากๆ ขี้เกียจง้อว่ะ” “ใครใช้ให้ง้อ แล้วใช้คำผิดรึเปล่า ฉันไม่ได้งอน ไม่ได้เล่นตัว ฉันเกลียดนายต่างหาก” คำว่าเกลียดเริ่มไม่มีมนตร์ขลังตั้งแต่เมื่อไหร่ ปากได้รูปถึงยิ้มอย่างนั้น “เล่นตัวมาก ไม่ง้อ จับทำเมียเลยนะ” “อะ…ไอ้บ้า” คนถูกขู่จะจับทำเมียหน้าตึง หน้าร้อน กระตุกมือออก
“ยังกลัวฉัน?” คำถามมันช่าง…ปัญญาอ่อนมาก เพราะอะไรน่ะหรือ ผมมันสุดโต่ง เบรกแตก ไร้อารยธรรม ภาพเหตุการณ์ที่เธอตัวสั่นเพราะถูกผมขย้ำยังฝังสามัญสำนึก เธอจะกลัวก็ไม่แปลก จะขยะแขยงก็ไม่แปลก หากไม่รู้สึกอะไรนี่สิจะแปลกมาก ทว่าในแววตาคมขำตอนนี้เต็มไปด้วยร่องรอยความสงสัย ไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจ
