ธาดา

“พุธถึงอาทิตย์ฉันไม่ว่าง ถ้าคุณจะนัด ก็นัดได้แค่เย็นนี้หรือเย็นพรุ่งนี้…ค่ะ หนึ่งทุ่มที่โรงแรม” “เพราะว่า…พี่ปลื้มกับพี่แพรแต่งงานกันตอนพี่แพรเรียนมหา’ลัยจ้ะ พีชก็เลยเกิดก่อนลูกๆ” ส้มส้มทำตาโต “พี่แพรแต่งงานตอนเรียน แล้ว…แล้วพ่อกับแม่แต่งงานตอนไหน” “ทำไมรูปนั้นไม่มีเราเลยยยย” “เราไม่ได้ไปเหรออออ”

“ชายจะเลี้ยงเธอเป็นเมีย เป็นหม่อมห้ามของชาย ภายหน้าเจอกุลสตรีที่คู่ควร คุณแม่ค่อยรับขวัญสะใภ้หลวง” สี่ปีในฐานะนางห้าม เต็มเดือนไม่เคยขาดตกบกพร่องในหน้าที่ ด้วยเมื่อถวายตัวแล้ว หล่อนได้ถวายหัวใจแด่พระองค์ชายไปด้วย ทว่า… ที่เขาเรียก ‘นางห้าม’ เพราะเหตุนี้เอง

อวัสดากำลังต้องการใช้เงิน การชอปปิงรอลูกเลิกเรียน จึงจบลงแค่ฝากแหวนแต่งงานสองวงชุบทองขาวให้เงาวิ้ง เฮ้อ นิ้วว่างๆ นี่ไม่ชินเอาซะเลย ปวัฒน์เห็นนิ้วนางของหล่อนว่างเปล่าก็ขมวดคิ้ว “แหวนไปไหน” ผู้ชายไม่หนุ่มแน่นกระซิบข้างแก้ม “อยู่ที่ร้าน” “อ๋อ เอาไปจำนำ?” ปวัฒน์พูดแหย่ “เอาไปชุบ!”

หลังหม่อมเจ้าเกศเกล้าผู้เป็นชายาถึงชีพิตักษัย พระองค์เจ้าพิพัฒนศักดิ์เเห่งราชสกุลอัศวภาคย์ไว้พระทัยประทานพระธิดาที่ทรงรักยิ่งให้แก่ สฤษดิ์ธา รังสรรค์ ชายหนุ่มสามัญชนผู้สืบสายเลือดจากราชสกุลรังสรรค์ โดยที่หม่อมเจ้าฉัตรเกล้า อัศวภาคย์ พระธิดาไม่รู้เลยว่า เบื้องหลังการแต่งงานครั้งนี้ เพราะบิดาต้องการพา

อาจารย์ที่ดีย่อมไม่เคี้ยวลูกศิษย์ตัวเองอยู่แล้ว แต่ในเมื่อเคี้ยวไปแล้ว…เขาจะทำอะไรได้ “เหรอ…แล้วจะให้ลูกบอกคนอื่นว่าพ่อทำงานอะไรดี” “บอกว่าเป็นครูแล้วกัน” “แล้วถ้าคนอื่นถามว่าสอนอะไร” “พ่อเป็นครูสอนหมอ จบมั้ย”