ความรักที่หายไปแบบไม่ทันรู้ตัว ทำให้เขาจมอยู่กับความเจ็บ เมื่อได้เจอกันอีกครั้ง ไฟรักจึงโหมกระหน่ำแบบไม่ทันตั้งตัว “อย่าหันหลังให้ผม อย่าจากผมไปแบบนี้อีก” “ไม่เอานะแดน อย่า…” “อย่ามาห้าม” “อ้าว แดน จะกลับแล้วเหรอคะ” “เปล่า แต่ข้างในคนเยอะ ผมเลยว่าจะพาคุณขึ้นไปกินกันข้างบน”
เมื่อดอกไม้กลีบบางในสวนน้อยต้องเผชิญกับพายุฤดูร้อนที่รุนแรง… กลีบดอกจะร่วงหล่นหรือลมร้อนจะยอมผ่อนแรง “คุณจะไม่ยอมให้ฉันผ่านที่ตรงไหนของคุณเลยใช่ไหมคะ” วายุกัดฟันให้คนเสียงอ่อนระโหย กลืนน้ำลายที่เหนียวค้นเกือบติดคอแล้วพยายามเปล่งเสียงออกไป “ใช่ และผมจะตัดน้ำตัดไฟทั้งหมดด้วย”
“ฉันตกลง ให้เธอมาทำงานที่นี่ เช้ามา เย็นกลับ” “ขอบคุณค่ะนาย” “แต่มีข้อแม้” กระแอมเบา ๆ เมื่อคิดได้ว่าไม่ควรยิ้มให้เธอนานเกินไป “คะ” “ห้ามแต่งตัวโป๊ ห้ามนุ่งสั้น ห้ามสายเดี่ยว ห้ามโนบรา และ” “นาย!” “ห้ามยั่วให้ฉันตบะแตกเด็ดขาดนะขวัญข้าว เรื่องนั้นมันต้องไม่เกิดขึ้นอีก”
“พรุ่งนี้เธอต้องพักผ่อนให้เต็มที่ นอนพักเยอะๆ ไม่ต้องเดินมาก อยากได้อะไรก็บอก เดี๋ยวฉันจัดการให้” “คุณเพชรจะอุทิศตัวเป็นทาสเมียเหรอคะ” เงยหน้าขึ้นถามพร้อมรอยยิ้มหวาน หน้าผากน้อยถูกเคาะเบาๆ ทันที มุกดาย่นจมูกใส่เจ้าของมเหงกก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างกับคำตอบที่ได้ยิน
‘นี่เป็นสัญญาปากเปล่า ไม่มีเอกสารเป็นหลักฐาน ผมไว้ใจคุณได้ใช่ไหม’ เขาควรถามคำถามนี้ก่อนจะโอนเงินให้เธอไม่ใช่หรือ… ‘แน่นอนค่ะ ตลอดเวลาหนึ่งปีนับจากวันนี้ ชีวิตปอเป็นของคุณจิณณ์ค่ะ’ ‘ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้… แต่ถ้าได้ ก็ดี’ ทั้งคำพูดและรอยยิ้มของจิณณ์ทำให้หัวใจปอขวัญเต้นแรงขึ้น
เขาและเธอคือ “เพื่อนสนิทท้องติดกัน” เควิน วัฒนธำรง… เซเลบหนุ่มรูปหล่อที่สาวๆ อยากเดทด้วย ณภัทร สัตยาพิภัทร… นักเขียนสาวสวย ความสัมพันธ์ลับๆ ระหว่างเพื่อนสนิทที่เผลอพลาดและปล่อยให้เลยเถิดมาจนถึงจุดเปลี่ยน “ภัทรว่า เราควรพอแค่นี้” ในที่สุดก็ถึงเวลาที่เธอต้องพูดคำนี้ออกไป “พอ… อะไร หมายความว่าไง”
