บุสบันงา

“แก้ผ้าออก” พ่อเลี้ยงสิงหาสั่งเสียงลอดไรฟัน “มะ… ไม่” “ถอดเสื้อผ้าออกเด็กน้อย คนที่เก่ง ๆ ปากดี ๆ อยากจะไปจากที่นี่ อยากจะหมดหนี้บุญคุณต่อกัน เขาไม่กลัวการมีผัวหรอกนะ ถ้าอยากจะไปจากที่นี่ ก็ต้องชดใช้หนี้มาให้หมดสะก่อน เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้เคยให้ มันจะไม่มีคำว่าฟรีอีกต่อไป”

“เอ่อ… ฉัน… ฉันมาจ่ายหนี้ให้กับคุณค่ะ” “จ่ายด้วยเงิน หรือ เรือนร่างล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงเรียบ มองร่างบางของคนตรงหน้าด้วยสายตาหมิ่น ๆ “ร่างกาย” เสียงหวานใสตอบออกไปแผ่วเบาราวกับกระซิบ แก้มสาวแดงซ่านด้วยความอาย “กลับไปในที่ของคุณซะ วันนี้… ผมไม่มีอารมณ์”