“เราหย่ากันเถอะ” ดารินทร์ไม่ได้เตรียมใจมาฟังคำพูดที่เปรียบเสมือนมีดแหลมนับพันเล่มพุ่งแทงทะลุหัวใจ หญิงสาวใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด ริมฝีปากอิ่มสั่นระริก ดวงตากลมโตคลอเคล้าไปด้วยหยาดน้ำอุ่นๆ ที่พร้อมจะไหลริน เขาไม่รู้ว่าอาการเหล่านั้นเรียกว่าเสียใจหรือผิดหวังกันแน่ “คุณรักษ์อยากหย่ากับนิ้งใช่ไหมคะ”
“ระหว่างเราเป็นอะไรกันเหรอคะ” คราวนี้หญิงสาวหันมาสบตากับคนตัวใหญ่ เป็นชลธรเสียเองที่อึ้งไปกับคำถาม เมื่อเห็นเขาเงียบงันไป ก็เป็นเธอเสียเองที่ต้องพูดถึงสถานะให้เข้าใจกันทั้งสองฝ่าย “ต่อหน้าคนอื่น… ระหว่างเราคือเจ้านายและลูกน้อง ส่วนเบื้องหลัง… เราก็กำลังหาความสุขใส่ตัวกัน โดยไม่มีพันธะผูกพัน…
“พี่วีร์อยู่กับปอยได้ไหม ปอยจะลืมทุกอย่างที่มันเคยเกิดขึ้น ปอยไม่อยากเสียพี่วีร์ไป… ปอยคงอยู่ไม่ได้” เธอถึงรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วตัวเองก็เป็นคนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง รู้ทั้งรู้ว่าเขาหมดรักยังอยากจะรั้งเขาไว้เพื่อความสุขของตัวเอง “พี่ขอโทษ” “พี่หมดรักปอยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” เหมือนคำถามที่ไม่ได้คำตอบ
“ฉันให้สิทธิ์เธอตัดสินใจแล้วนะแต่ในเมื่อเธอไม่รับข้อเสนอของฉัน เธอรู้ใช่ไหมว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองสำหรับโอกาสดีๆ” “พิ้งค์ไม่รับค่ะ” “สองครั้งที่ผ่านมาเธอคิดยังไง” “คุณเก้า พิ้งค์บอกแล้วไงคะว่าพิ้งค์ไม่ได้ขายตัว” “ให้ฉันฟรีๆ ว่างั้น ก็ดี ขอบใจมาก” เขาปล่อยมือจากไหล่ของหญิงสาว
