คนที่ทำให้ภาคินกลายเป็นผู้ชายเสเพล เอาแต่ใจ และร้ายกาจอย่างนี้ ก็ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็น ‘พราวพิรุณ’ ในเมื่อโชคชะตาส่งตัวหญิงสาวกลับมาอยู่ในเงื้อมมือเขาอีกครั้ง คราวนี้ก็อย่าหวังเลยว่าเธอจะเปลี่ยนแปลงอะไรในชีวิตภาคินได้อีก และมันถึงเวลาแล้วที่เขาจะสอนให้พราวพิรุณรู้ว่า งาน ‘ประชาสัมพันธ์’ ที่แท้จริง
นี่มันชีวิตนางเอกละครน้ำเน่าชัดๆ! อกหักรักคุดเพราะแฟนหนุ่มที่คบกันมาเกือบปีแอบไปทำผู้หญิงคนอื่นท้อง! จนเธอต้องใช้เหล้าย้อมใจ! สุดท้ายเพราะความเมาก็ทำให้เธอมาจบลงบนเตียงกับผู้ชายแปลกหน้าที่เจอกันในผับ! ที่สำคัญชายแปลกหน้าที่ว่ายังจัดว่าหล่อ! หล่อชนิดวัวตายควายล้ม! หล่อไม่บันยะบันยัง!
หลังจากแต่งงานกันยังไม่ทันจะข้ามวัน ผู้ชายเย็นชาที่แสนเคร่งขรึม ชอบเก๊กหน้านิ่ง ตีหน้ายักษ์อยู่ตลอดเวลากลับเปลี่ยนไป! เขากลายเป็นคนเจ้าเล่ห์ เดี๋ยวอ่อย เดี๋ยวหยอด เอะอะนิดก็หาเรื่องกอด! โวยวายหน่อยก็หาเรื่องจูบ! ซ้ำร้ายเขายังคอยแต่จะทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอหวั่นไหวอยู่เรื่อย!
เดิมที ‘คิมหันต์’ กับ ‘พัทธมน’ ไม่น่าจะมาข้องเกี่ยวกันได้ แต่แล้วเมื่ออาสาวของพัทธมน ที่จะต้องเป็นเจ้าสาวของคิมหันต์ หนีงานแต่งไปพร้อมสินสอด ทำให้พัทธมนต้องกลายมาเป็นเจ้าสาวตัวประกัน นับจากนั้นชีวิตที่เคยสงบสุขของสาวน้อย ที่ยังไม่ทันจะพ้นรั้วมหาวิทยาลัย ก็เป็นอันต้องวุ่นวาย
ใครจะไปคิดว่า ‘ดอกเตอร์ภรัณย์ นรากรณ์’ ที่ภายนอกช่างดูเป็น ‘สุภาพบุรุษ’ แทบทุกกระเบียดนิ้วคนนี้ จะงัดนิสัยด้านมืดแบบ ‘เฉพาะตัว’ ขึ้นมาจัดการแม่สาวน้อยจอมเกเรที่กำลังหลงเดินทางผิด ให้ตาสว่างด้วยเล่ห์กลอันแพรวพราวเพื่อมัดใจเธอ “ผมเคยเตือนแล้วใช่ไหมว่าเป็นแฟนผมห้ามไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น”
ตกลงว่า ‘รัก’ หรือ ‘ลวง’ มีแค่ ‘เธอ’ กับ ‘เขา’ เท่านั้นที่รู้ “คุณภีม คุณเมาหรือเปล่า” “เมา” เขาตอบเสียงพร่า “แต่ไม่ได้เมาไวน์หรอกนะ” “งั้นเมาอะไร” เธอยังคงมองเขาด้วยดวงตาหยาดเยิ้มหวานเชื่อม “เมาเธอ” เสียงของเขาเอ่ยกระซิบอยู่ข้างหู “จูบของเธอทำให้ฉันเมา เมากว่าดื่มไวน์เป็นสิบๆ ขวดเสียอีก”
“จะดิ้นทำไม” “ก็แล้วมันเรื่องอะไรเฮียจะต้องมากอดมุกด้วยเล่า” “แล้วทำไมเฮียจะกอดเมียตัวเองไม่ได้” “เฮียอย่ามาพูดแบบนี้นะ!” “เฮียมีคู่หมั้นอยู่แล้ว จะมาทำกับมุกแบบนี้ไม่ได้” “แล้วเราจะต้องให้เฮียพูดอีกกี่ครั้งว่าหนิงน่ะเป็นแค่คู่หมั้น แต่เราน่ะเป็นเมีย” “เฮีย!”
เพราะต้องการตอบแทนบุญคุณ ‘ปัณฑารีย์ ชโนทัย’ จึงยอมแต่งงานกับ ‘ศาสตรา วงศ์วรานนท์’ หลานชายคนโตของผู้มีพระคุณ ซึ่งมีอายุมากกว่าเธอถึงสิบห้าปี แต่การแต่งงานยังไม่ทันจะเกิดขึ้น ‘ว่าที่สามี’ กลับบอกเธอว่า… เขามีความจำเป็นที่ไม่สามารถบอกกับใครได้ว่า เธอคือ ‘ภรรยา’ ของเขา
กฤตินจำเป็นต้องแต่งงานกับบุญณดาเพราะสถานการณ์บางอย่างบังคับ เขาไม่รู้จักเธอมาก่อน และแน่นอนว่าเธอเองก็ไม่รู้จักเขาเช่นกัน เดิมทีกฤตินตั้งใจว่าจะไม่แตะต้องภรรยาสาวคนสวย และเมื่อถึงเวลาเขาก็จะปล่อยเธอไป ทว่าความตั้งใจเดิมของเขากลับล้มเหลวไม่เป็นท่า เมื่อมีบางสิ่งบางอย่างก่อเกิดขึ้นในใจ
ศราวิน ยื่นข้อเสนอให้เธอจดทะเบียนสมรสกับเขา เพื่อแลกกับความปลอดภัย และเป็นหลักประกันว่าเธอจะไม่บิดพลิ้วคำสัญญาที่รับปากพ่อเขาไว้ แต่ไหนเลยที่แก้วมุกดาจะรู้ว่า เงื่อนไขที่เขาเสนอมานั้นมันก็แค่แผนการ ‘รวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัว’ ที่หมายจะเปลี่ยน ‘เมียในนาม’ ให้กลายมาเป็น ‘เมียจริงๆ’
มันคือ ‘บุพเพสันนิวาส’ หรือ ‘บุพเพอาละวาด’ กันแน่! เมื่อจู่ๆ ‘อัศนี’ พี่ชายนอกไส้ในวัยเด็กของ ‘จอมนรี’ ก็มาตู่ว่า… “เราน่ะ เป็นของพี่มาตั้งแต่ห้าขวบแล้ว รู้เอาไว้ซะด้วย ยัยซาลาเปา!” แถมพอโตขึ้นมาเขาก็ยังชอบเรียก ‘ใช้งาน’ เธออย่างไม่เคยว่างเว้น ราวกับว่าเธอเป็นทาสในเรือนเบี้ย เป็นลูกไก่ในกำมือ เป็นลูกกะจ๊อก
ยิ่งใกล้…ยิ่งหวั่นไหว แล้วหัวใจบางๆ…จะไม่แพ้ทางรักได้อย่างไร เขา…คือชายหนุ่มที่ทำตัวลึกลับ เกลียดการออกสื่อ รวมถึงเกลียดนักข่าว แต่จะทำอย่างไรเมื่อผู้หญิงที่เขาสนใจตั้งแต่แรกเจอ… กลับเป็นนักข่าวสาว ที่ล่อลวงให้เขาตกไปในบ่วงเสน่ห์ของเธอ จนถอนตัวไม่ขึ้น!
เพราะความเข้าใจผิดเพียงเล็กน้อย ทำให้ ‘สายน้ำผึ้ง’ ยอมตัดใจ จากผู้ชายที่เธอหลงรักเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ โดยที่ไม่รู้เลยว่าในวันที่เธอตัดใจนั้น ความจริงแล้วเธอได้หัวใจของผู้ชายมาดนิ่งอย่าง ‘อธิษฐ์’ มาครองได้สำเร็จ แต่เพราะความที่เขาเป็นคนไม่แสดงความรู้สึก แถมยังไม่เคยบอกสักคำว่าคิดยังไงกับเธอ
ด้วยเหตุผลลับบางประการทำให้ ‘ปรานต์ ศุภศรศิริเมษ’ มหาเศรษฐีหนุ่มโสดผู้สืบทอดอาณาจักรธุรกิจอันยิ่งใหญ่ยอมตกลง ‘แต่งงานในนาม’ กับ ‘ณัฐนิชา’ บุตรสาวของเพื่อนบิดา ทั้งที่เคยประกาศกร้าวว่า ‘ผู้หญิงอย่างเธอ’ ไม่มีวันเหมาะสมกับเขา แต่ความเป็นจริงที่ไม่คาดคิดก็คือ เวลานี้เขากลับมีใจให้กับ ‘ภรรยาตัวเอง’
มันคือพันธสัญญาการแต่งงานที่ ‘ตีรณา’ สาวน้อยเจ้าของรอยยิ้มแป้นแล้นสดใส แสนจะยินดีปฏิบัติตามอย่างยิ่ง ทว่า ‘สามี’ ที่เธอแอบปลื้ม และหลงรักเขามาตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อสาว กลับบอกกับเธอว่า… “เราจะแต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้น แล้วพอครบกำหนดตามที่ตกลงกันไว้ฉันก็จะหย่ากับเธอ”
