บนเตียงที่ผ้าปูยับย่นยุ่งเหยิง บางจุดยังมีร่องรอยแห่งโลหิต ณัฐนรีเฝ้ามองแล้วใจหาย สองมือกำปมผ้านวมที่ห่อร่างเปล่าเปลือยไว้แน่นหนึบ ก็คิดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น จะช่วยให้เธอสิ้นสุดทุกความสัมพันธ์ที่มีต่อสิปปกร แต่มันไม่ใช่เลย ผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่คนที่เธอจะสลัดเขาทิ้งได้ง่ายๆ
“ยาหยี…เธอต้องการอะไรบอกฉันมาเถอะ ฉันช่วยเธอได้ที่รัก” “ไม่…ไม่…ฉันไม่ต้องการอะไร…ทั้งนั้น อา…ดอม…” ปราณันต์หายใจหอบถี่ เมื่อเขาเลื่อนมือจากกรอบหน้าลงลูบไล้ลำคอระหงของหล่อน ฝ่ามือเขาร้อนผ่าวในขณะที่ผิวเนื้อหล่อนเย็นเฉียบ แล้วเพียงไม่นานผิวเนื้อหล่อนก็ได้ร้อนผ่าวเช่นกัน
เพราะความเมาทำให้เขาเผลอกาย เพราะรักมากมายทำให้เธอเสียตัว ในค่ำคืนที่อบอวลด้วยกลิ่นอายแห่งราคะและวิสกี้ หม่อมหลวงเปรมินทร์ ได้ลิ้มรสความสดสาวของสตรีนางหนึ่ง พรหมจรรย์อันหอมหวานและกลิ่นกายหอมกรุ่น ทำให้ชายหนุ่มปรนเปรอให้หญิงสาวด้วยบทรักอันร้อนแรง ทว่าเหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง
“ใครมันจะบ้าทนอยู่กับผู้ชายอย่างคุณฮะ! ฉันอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรก็ไม่แน่นอน ให้ฉันเป็นเมีย เป็นคนรับใช้ หรือว่าเป็นอีตัวก็เอาให้แน่สักอย่าง หรือว่าที่ทำแบบนี้เพราะเห็นว่าฉันเป็นของตาย จะเอาเมื่อไหร่ก็ได้ใช่ไหม!?” ชายหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ ดวงตาเปลี่ยนจากกร้าวดุมาเป็นไม่เข้าใจ “เธอพูดอะไรของเธอ ทำไมถึงพูดจาแบบนี้”
“เธอคงรู้ว่าควรจัดการยังไงกับตัวเอง” เขาเอ่ยด้วยเสียงที่พยายามควบคุมให้เป็นปกติ แล้วส่งเช็คที่มีมูลค่าถึงหนึ่งล้านบาทให้หล่อน ทรายทองก้มพิจารณาเช็คใบนั้น ดวงตาพลันเบิกโตพอๆ กับริมฝีปากที่อ้าค้าง “เช็คนี่คือค่าอะไร” “ค่าอะไรก็ได้ที่จะทำให้ในท้องของเธอไม่มีสิ่งที่เรียกว่าทารก!” เขาบอกเสียงดุ
“ปล่อยนะ ตัวเหม็น…อย่ามาใกล้สิ ขออาบน้ำก่อน” “ไม่เหม็นหรอก จูนอะ แก้ผ้าก็หอมแล้ว” “โอ๊ยฟ้า! ไม่หื่นสักนาทีได้ไหม” “ไม่ได้! หยุดหื่นขึ้นมา เดี๋ยวจูนก็หาว่าผิดปกติ เนี่ย…ฟ้าเลยต้องหื่นให้สม่ำเสมอ เหนื่อยนะ แต่ก็อดทนอ่าจูน” พูดแล้วอมยิ้ม ขำตัวเองที่พูดอะไรแบบนั้นออกมา
“ฟังให้ดีๆ นะคะ ฉันไม่ได้ขอให้พี่แต่งงานกับฉัน หรือคบกับฉัน ไม่จำเป็นต้องรักฉันด้วย พี่แค่ทำยังไงก็ได้ ให้ฉันท้องก็พอ! โอเคนะ!” “ฉันเพลียมากเลย ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด” เวนิสาบอกเสียงอ้อนๆ ทำหน้าตาให้เขาสงสาร อยากให้ผู้ชายเดินมาโอบสักนิด จุมพิตหน้าผากสักหน่อยจะได้มีกำลังใจ
เกล็ดมุกรักวาคิม เธอทุ่มเท เธอเฝ้ารอความรักจากเขา แต่มันไร้ประโยชน์ ผู้ชายหัวใจน้ำแข็งอย่างวาคิมไม่เคยแสดงออกว่ารักใคร่ไยดี เธอมีหน้าที่เพียงสนองความใคร่บนเตียงเท่านั้น แล้วเธอจะทนเพื่ออะไร!? ในเมื่อเขาไม่อาจมอบความรักมาให้ เธอก็ขอจากไปพร้อมกับลูกในครรภ์!
สองมือของกฤติกาถูกจับไพล่ไปข้างหลัง ในขณะที่ปากถูกจูบเอาๆ ทำไมถึงได้เร่าร้อนอย่างนี้ เพราะความช่ำชองของเขาสินะ เขากำลังล่อหลอกให้เธอคล้อยตาม และถ้าคราวนี้เธอยอมเขา เขาก็จะหาเรื่องมาจูบกันอีก อย่างนี้ต้องสั่งสอน! งั่ม! “อ๊า! ปากฉัน!” เวหาผลักร่างกฤติกาออกแรงๆ ปากมีแผลเลือดซึม
เมื่อความสัมพันธ์ทางกายเกิดขึ้นเพราะแรงปรารถนา หาใช่ ความรัก ดังนั้น การรับผิดชอบด้วยการแต่งงาน มันจึงเป็นไปไม่ได้! “เห็นแก่ตัว ทุเรศที่สุด!” หญิงสาวให้พรชายหนุ่ม หลังจากฟาดฝ่ามือใส่แก้มสากของเขาไปเต็มรัก “ฉันไม่ใช่อีตัว! ฉันรู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ สายตานายมันฟ้อง สายตาดูแคลนเหยียดหยาม”
เผียะ! ศราวิลหน้าหันตามแรงตบ เขาโกรธจนกรามแกร่งขบกันเป็นสันนูน ยัยบ้านี่มีสิทธิ์อะไรมาตบกันแบบนี้! หมับ! “เจ็บ!” “ถ้ารู้ว่าเจ็บแล้วตบฉันทำไม!” “แล้วนายล่ะ นายก็รู้ว่าที่นั่นไม่น่าจะนอนได้ด้วยซ้ำ แล้วนายจะให้ฉันไปนอนได้ยังไง!” เธอเถียงบ้าง ชี้มือใส่ประตูสังกะสีที่อยู่ติดกับยุ้งข้าว
“มินัญญา! เธอกำลังปั่นหัวพี่เล่นใช่ไหมฮะ! ที่ผ่านมาเธอแค่หลอกใช้พี่ใช่หรือเปล่า” “ปล่อยนะพี่กันย์ จะบ้าหรือไงฮะ! ปล่อย!” “ใช่! ฉันมันบ้า บ้าที่หลงเชื่อเธอมาตั้งหลายปี บ้าจนโง่ที่หวังว่าสักวันสาวน้อยที่ฉันดูแลมาอย่างดีจะยินยอมพร้อมใจเป็นคนรักของฉัน เป็นเมียฉันและเป็นแม่ของลูกฉัน!”
ในคืนนั้น สลิสาจำได้เพียงว่าดื่มเหล้าจนเมาแล้วเดินลงทะเล ลมหายใจของเธอควรหยุดในอ้อมแขนของเกลียวคลื่น ทว่าพอลืมตาตื่น เธอกลับอยู่บนเตียงของบุรุษผู้หล่อเหลา แถมยังเปลือยเปล่าล่อนจ้อน! เอายังไงดีล่ะทีนี้ จะกรีดร้องโวยวาย หรือว่าสมยอม!?
เผียะ! “เทียนหยด!” สมัตถ์จับมือหล่อนไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ก่อนจะดันร่างงามจนแผ่นหลังกระแทกกับต้นอโศก มันจริงที่เขาทำหล่อนเจ็บ แต่นั่นเพราะหล่อนไม่ยอมคืนสร้อยให้เขาดีๆ นี่นา และหล่อนไม่มีสิทธิ์มาตบเขาอย่างนี้ด้วย สองร่างอยู่ในลักษณะประชิด เทียนหยดเจ็บแปลบที่แผ่นหลัง แน่นั่นไม่เท่ากับความเจ็บ
มาลุลีตาเบิกโตเมื่อถูกผลักลงนอนบนเตียงอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีเวลาให้เธอได้โต้เถียง เพราะเพียงแค่อ้าปากจะส่งเสียงร้อง ลิ้นอุ่นๆ ของโกมินทร์ก็รุกรานเข้ามา เขาจูบเธอแรงๆ จูบเน้นๆ จูบจนเธอแทบอ่อนระทวย ร่างกายยังขยับดิ้น สองขายังถีบฟูกนอนไปมาหาทางรอด แต่ไม่…เธอไม่รอดหรอก
