อัณณา

ขอแค่มีเราตลอดไป – อัณณา

ขอแค่มีเราตลอดไป – อัณณา

“ไม่ค่ะ..อุ๊ย” เสียงร้องของเธอทำเอาศรัณภัทรกังวล “เป็นอะไร เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” “เปล่าค่ะ…ตัวเล็กในท้องดิ้นแรงจนอัญตกใจ” อัญชันลูบหน้าท้องไปมาอย่างปลอบประโลม “ลูกคงคิดถึงผม เคยได้ยินเสียงก่อนนอนทุกคืน” “ลูก…งั้นหรือคะ เขาเป็นลูกของอัญคนเดียว ไม่เคยมีใครยอมรับ ไม่เคยมีใครยินดีที่อัญมีเขา”

รุ้งปรายรัก – อัณณา

รุ้งปรายรัก – อัณณา

“พี่ขอโทษ รุ้งจะให้พี่ทำยังไงก็ได้ขอแค่รุ้งให้โอกาสพี่ได้ดูแลรุ้งดูแลลูกอีกครั้ง” ในใจของรุ้งปรายสั่นสะท้าน นี่สินะจุดประสงค์ที่แท้จริงของแทนไท…สุดท้ายเขาก็มาที่นี่เพราะลูก “ไม่ต้องมาทำดีกับฉันหรอกค่ะ” รุ้งปรายมองผู้ชายตรงหน้าอย่างวิงวอน “คราวก่อนคุณเข้ามาทำดีกับฉันเพราะอยากได้บ้าน คราวนี้จะเอาอะไรคะ…ลูกเหรอ

ภรรยา(หย่า)รัก – อัณณา

ภรรยา(หย่า)รัก – อัณณา

ทินกร…สามีที่มีความเชื่อมั่นในตนเองสูง เขาเชื่อว่าทุกสิ่งที่เขาได้คิดและตัดสินใจลงไปนั้นดีที่สุดแล้วจนกระทั่งเขากลับมาเจออดีตภรรยาตัวเองอีกครั้งในตอนที่เธอเจ็บท้องใกล้จะคลอด ทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าสิ่งที่เขาเคยคิดว่าตนเองสามารควบคุมทุกอย่างได้นั้น…เขาคิดผิด

First Love รักแรก…คืนใจ – อัณณา

First Love รักแรก…คืนใจ – อัณณา

“คุณมีอะไรกับฉันไปแล้ว จะปล่อยเราแม่ลูกไปได้หรือยังคะ” “จิ๊บ” คราวนี้ปรินทร์โกรธขึ้นมาจริง ๆ เสียแล้ว “พี่รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่เป็นคนผิดคนเดียวและพี่ก็ยอมรับมัน แต่ทำไมจิ๊บถึงพูดแบบนี้ จิ๊บคิดว่าพี่เลวขนาดว่าเอาลูกมาเป็นเครื่องต่อรองเพื่อให้ได้นอนกับจิ๊บอย่างงั้นเหรอ”

หวานสิเน่หา – อัณณา

หวานสิเน่หา – อัณณา

เวลาสี่ปีที่อยู่ด้วยกันไม่ใช่ระยะเวลาที่น้อย ๆ แต่เธอก็ไม่สามารถก้าวข้ามผ่านกำแพงแห่งสถานะทางสังคมที่ขวางกั้นอยู่ได้ ดังนั้นเมื่อถึงเวลาเธอจึงต้องจากไป… จากไปพร้อมกับสายใยแห่งรัก ที่เป็นหลักฐานเพียงอย่างเดียวว่าครั้งหนึ่งหวันยิหวาเคยเป็นผู้หญิงของธราดล

ก็รู้ว่าไม่รัก – อัณณา

ก็รู้ว่าไม่รัก – อัณณา

วเรนทร์เพิ่งรู้ว่าผู้หญิงเขาเก็บซ่อนไว้ในมุมมืดมาหลายปีสำคัญแค่ไหนก็ตอนที่เธอตัดสินใจหันหลังให้เขา…พร้อมกับลูกในท้อง คนที่เคยคิดว่าตัวเองเป็นต่อยอมทำทุกทางอย่างที่ไม่เคยลงให้ใครขนาดนี้มาก่อนเพียงขอแค่ได้ใกล้ชิดผู้หญิงและเด็กน้อยที่เป็นเหมือนลมหายใจ ไหมทอ…หญิงสาวแสนดี

สายใยรัก พันผูกใจ – อัณณา

สายใยรัก พันผูกใจ – อัณณา

“ว่ายังไงนะ ท้องเหรอ” แววตาของภาธรเคียดขึ้ง “แน่ใจแล้วใช่มั้ย” “ค่ะ” อารยาลอบกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก “ไปตรวจที่โรงพยาบาลมาแล้ว อายุครรภ์หกสัปดาห์แล้วค่ะ” “เธอนี่มัน…” มือแข็งแรงกุมข้อมือเล็กแน่นจนเจ็บ ก่อนจะปล่อยออกทิ้งไว้เพียงรอยนิ้วแดง ๆ ที่ประทับไว้บนผิวขาวนวล “คุณจงใจจะจับผมหรือ”