“คุณทำแบบนี้กับฉันทำไมคะ” “โธ่! นี่เป็นคำถามจริง ๆ เหรอ” “จริงสิคะ ฉันมีอะไรที่เร้าใจคุณมากนักหรือไง ถึงได้อยากจับฉันขึ้นเตียงอยู่เรื่อย” มุกดาถามตามที่คิด แม้ว่าจะเมา แต่เธอก็พูดทุกอย่างจากใจจริง “ทั้งที่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงในแบบที่คนอย่างคุณจะมาสนใจ” “ผมบอกแล้วไง ว่าคุณน่ะสวยมาก” เขากระซิบอ่อนหวาน
เหมือนโชคชะตาอยากจะยื่นโอกาสนั้นให้เขา เมื่อเจ้าของโฮมสเตย์ที่เขาต้องพักในภารกิจแฝงตัวหาคนร้ายคือเธอคนนั้น ใจหนึ่งก็จงชังเธอ แต่ความใกล้ชิดก็ทำให้หวั่นไหว แล้วชนกันต์จะเลือกอะไร ระหว่าง ‘เกลียด’ ต่อไป กับเริ่ม ‘รัก’ เธอ
บิดากับพี่สาวก็พร้อมใจก็จับมลิศาแต่งสวย เพื่อเสนอให้ธิบติ์เปลี่ยนใจเลือกลูกสาวคนเล็กแทน ธิบต์มีสีหน้าเคร่งขรึมเมื่อได้ฟังข้อเสนอของอีกฝ่าย ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไร ทว่าสุดท้ายชายหนุ่มก็ตอบตกลง โดยเปลี่ยนจากแต่งงานใช้หนี้สิบล้านเป็นให้มลิศาทำงานใช้หนี้สิบห้าปีแทน คิดดอกเบี้ยตามจริง ไม่ลดต้นลดดอก
“ฟังฉันให้ดีนะฝน ฉันจะไม่มีวัน…กลับไปเป็นเพื่อนแกเหมือนเดิมได้อีกแล้ว” เธอตกใจกับคำพูดเด็ดขาดนั้นจนเกือบจะโวยวายออกไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะประโยคต่อมาของเขา… “เพราะว่าต่อไปนี้ แกจะต้องเป็นเมียฉัน…เป็นเมียฉันเท่านั้น” “กะ กะ แก…แกพูดอะไรอะ?!”
“ฉันไม่ได้อยากให้ทุกอย่างมันเร็วขนาดนี้หรอกนะ แต่เธอบีบบังคับฉัน…ถ้าพร้อมหย่าเมื่อไหร่บอกมาก็แล้วกัน” “หย่าเหรอคะ” “ใช่! เราหย่ากันเถอะพริ้มเพรา อยู่กันไปก็ไม่มีความสุข” แพทย์หนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลลง พยายามโน้มน้าวใจเธอ ลึกๆ แล้วพริ้มเพราก็คือน้องสาวของเขาคนหนึ่ง
“ใกล้เวลาแล้วค่ะ ท่านรองฯ อย่าลืมอธิษฐานนะคะ ตอนที่พิธีกรนับถอยหลัง ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง อธิษฐานตอนนั้นเลย” “นิทานหลอกเด็ก” “ฉันเหรอคะ นอกจากขอให้พ่อสุขภาพแข็งแรง อยู่ด้วยกันไปนานๆ ฉันก็ขอให้…” พัฒน์นรีนิ่งไป แววตาสุกใสอ่อนแสงลง “…ขอให้ท่านรองฯ มีชีวิตแต่งงานที่ดี มีความสุขกับคุณพริ้มเพราให้มากๆ”
ความปรารถนาอันแรงกล้าของเธอก็คือการมอบพรหมจรรย์ให้เขาทำลาย เธอต้องการจูบของเขา นั่นคือปณิธาน ความซวยตกมาอยู่ที่นักรบ ใครจะยอมจูบกับผู้หญิงเพี้ยนแบบนี้กันเล่า แต่สุดท้ายเขากลับพลั้งจูบเธอเข้าจนได้ แต่เดี๋ยวนะ แทนที่ยายนั่นจะปลาบปลื้มกับรสจูบของเขา เธอกลับหนีเตลิดเปิดเปิงไปไหนไม่ทราบ
พวกเขาหล่อ… พวกเขารวย… และพวกเขา (เคย) ร้าย! ใครจะไปคิดว่าชีวิตของสามหนุ่มหล่อวายร้าย อย่าง ‘จอมทัพ’ (ร้ายสายอ่อย) ‘นักรบ’ (ร้ายสายซึน) และ ‘ภาติวัติ’ (ร้ายแบบคนดี๊คนดี) ผู้ผ่านร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำมาอย่างโชกโชน จะต้องมาจบอยู่ที่… ‘สมาคมพ่อบ้านใจกล้า’
‘พลอยพัชญ์’ ถูกเพื่อนซี้คนที่สองขอร้องให้ช่วยจัดการจอมวายร้ายอย่าง ‘จอมทัพ’ ให้เลิกมาวอแวกับชีวิตรักของเธอ แต่เดี๋ยวนะ… นั่นมันไฮโซตัวร้ายที่ขยันมีข่าวฉาวไม่เว้นแต่ละวันเลยนะคะเพื่อน แล้วเธอที่เป็นคนธรรมดาๆ ไก่กาโก๊ะกังจะเอาอะไรไปสู้แต่ก็นั่นแหละ เธอผู้แสนซื่อ (บื้อ) และปฏิเสธใครไม่เป็นก็จำต้องยอมรับ
สิงคโปร์ แต่ก็ไม่รู้ว่าฝีมือสะกดรอยของเธอมันห่วยหรือภาติวัติฉลาดเกินไปกันแน่ เพราะไม่ทันได้ข้อมูลครบดี เธอก็ถูกจับได้คาหนังคาเขา ซ้ำ ‘คุณพระเอก’ ของเธอยังใจร้ายมากพอจะโยนสมุดที่เธอรวบรวมข้อมูลมา
เมื่อเลือกตามแม่มาอยู่ที่อเมริกา พิวาก็ไม่คิดจะกลับประเทศไทยอีกต่อไป เพราะบ้านที่เคยอบอุ่นกลายเป็นฝันร้ายที่เขาไม่อยากนึกถึง แต่สิบกว่าปีผ่านไปเขาก็จำต้องกลับบ้านอีกครั้ง เพื่อร่วมงานศพพ่อในฐานะลูกที่ดี แล้วเรื่องยุ่งก็ตามมา เมื่อพินัยกรรมระบุว่าเขาได้รับมรดกเพียงผู้เดียว เป็นพ่อเลี้ยงคนใหม่แห่งไร่เสมือนจันทร์
ภายใต้คราบสุภาพชนคนดี แดนดินคือนักล่าผู้ไม่เคยปรานีเหยื่อ และครั้งนี้ ปัณศร หญิงสาวร่างอวบ (ระยะสุดท้าย) คือเหยื่อของเขา ถ้าไม่มีผลประโยชน์ คิดหรือว่าเขาจะลดตัวไปจีบ ผู้หญิงอย่างเธอมีค่าแค่ทางผ่านเท่านั้นแหละ ทว่า…ปัณศรไม่ใช่คนโง่ เธอรู้ทันเกมทุกอย่าง
กาลเวลามีชีวิตราบรื่นตลอดระยะเวลา 26 ปีที่ผ่านมา และคงเป็นเช่นนั้นไปตลอดหากว่าโชคชะตาไม่นำพาให้เธอต้องมาขึ้นเรือเอลิซซา เรือสำราญ (ที่ไม่สำราญเลยสักนิด) เพราะมันทำให้หญิงสาวได้พบกับ แดนนี่ เฉิน ชายผู้ที่เธอเคยอธิษฐานต่อหน้าเทพอันศักดิ์สิทธิ์…ขอให้ได้พบเขา แต่การพบกันแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
วันฟ้าใหม่ วราฤทธิ์ เข้ามาอยู่ในบ้านของ อาทิตย์ เพราะพ่อเเม่ตายหมด เเละเพราะรู้ว่าสักวันตนต้องกระเด็นออกไปจากบ้าน หญิงสาวจึงแก้ผ้าไปอ่อยเขาถึงเตียงเพื่อที่จะได้อยู่ต่อ แต่กลายเป็นว่าอาทิตย์ลนลานออกจากบ้านไปประสบอุบัติเหตุเกือบตาย แม้รอดมาได้เขาก็ยังเกลียดเธอฝังใจ
“อาจารย์ณัฐวราเธอน่ารักนะคะ ถ้าคุณเขมอยากคบกับเธอโดยไม่มีข้อครหา หอมจะหย่าให้ค่ะ” “เธอนี่ช่างใจกว้างเหลือเกินนะ รักฉันไม่ใช่เหรอ แล้วยอมยกฉันให้คนอื่นง่ายๆ ได้ยังไง ทำไมไม่แย่งฉันกลับคืนมาเหมือนที่เธอเคยแย่งฉันมาจากลูกจันทร์ล่ะ เธอทำได้อยู่แล้ว อ้อ…ฉันลืมไปว่านี่เป็นแผน แล้วเธอก็ทำสำเร็จ…เพราะฉันยังไม่ต้องการหย่าตอนนี้”
