“ทะเลกลางคืน ถ้านั่งคนเดียวมันจะเหงา แต่ถ้ามีใครสักคนนั่งข้างเรามันจะโรแมนติก” ภริดา // “คนแบบนั้นเรียกคนโง่ต่างหากค่ะ” ทุกสายตาหันมามองเธอ แม้แต่คนที่เพิ่งเดินกลับมาจากคุยโทรศัพท์ก็ด้วย “รักจนยอมทุกอย่างคือคนโง่ ภีมเคยเป็นคนโง่คนนั้นมาก่อน” ฟ้าคราม // “พี่อยู่ไม่ได้จริง ๆ ถ้าไม่มีภีม พี่จะถอนหมั้นกับกิ่ง
วรัท อัศววงศ์ธรรม ผู้ชายอบอุ่นที่ยืนยันว่าจะไม่แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก คนที่มีความฝันว่าอยากสร้างครอบครัวที่อบอุ่นเท่านั้น แต่เมื่อคืนหนึ่งแผนของบิดาที่ต้องการวางยาหลานชายผิดพลาดเป็นลูกชายตัวเอง วรัทพลาดมีความสัมพันธ์กับเลขาของน้องชาย ชายหนุ่มก็นึกอะไรไม่ออก นอกจากคำว่า ‘รับผิดชอบ’
สำหรับครับครัว เธอเป็น…ตัวกาลกิณี สำหรับสามี เธอเป็น…เมียนำโชค “ทำไมทำหน้าแบบนั้น อยากให้พี่ชมเหรอ?” แกล้งถามทั้งๆ ที่รู้ “เปล่าค่ะ” เด่นดวงปฏิเสธโดยไม่ยอมสบตา โอฬารเลยยิ้ม ก้มลงกระซิบข้างหูเบาๆ “ที่พี่ไม่พูดเพราะพี่ไม่อยากให้หนูเด่นอายพวกนั้น” “อาย? ทำไมคะ?”
“ลูกมีนิ้วครบสิบนิ้วค่ะ” ดารินเอ่ยด้วยรอยยิ้มล้อคนที่นับนิ้วมือน้อย ๆ วนไปวนมาเป็นสิบรอบแล้วกระมัง ชายหนุ่มเงยหน้ามองคนที่มาหยุดยืนด้านหลังแล้วยิ้มให้ “ดีจังที่ลูกไม่พิการเหมือนพ่อ” คนฟังถึงกับเลิกคิ้วงุนงง “พ่อมีแค่เก้านิ้วไง” คำเฉลยของเขาทำเอาอีกคนใบหน้าร้อนผ่าว ทุบกำปั้นลงบนหัวไหล่หนา
เมื่อได้เจอกับ อณิมา เลขาประจำตำแหน่งคนใหม่ หัวใจก็เฉย ๆ เพราะเธอดูเชย ๆ หนำซ้ำหนาตายังเฉยชาบางครั้งเขาก็นึกอยากไล่เธอออก แต่สุดท้ายกลับเก็บเธอไว้ โดยไม่รู้ว่าหัวใจขยับใกล้ขึ้นทุกวัน ครั้นพอรู้ตัว…ถึงได้รู้ว่าเธอสูงค่าเกินกว่าจะเอื้อมถึง กระนั้นเขาก็ไม่คิดจะยอมแพ้ เธอใจแข็งและอยู่สูงเกินไป
“อะไรกัน กะอีแค่น้ำหอม โลชั่น ไดร์เป่าผม อะไรพวกนี้เนี่ยนะ มันเป็นอะไรนักหนาเล่า” “น้ำหอมเป็นกลิ่นแปลกปลอมที่ค่อนข้างฉุนแรง โลชั่นก็ด้วย ไดร์เป่าผมยิ่งแล้วใหญ่ เสียงดังแปลกปลอมมาก และอีกหลายอย่างที่เธอนึกไม่ถึง ฉันถึงต้อง…สแกน” คำสุดท้ายย้ำชัดเสียจนนัยนาได้แต่เม้มปากแน่น ไม่อยากยอมรับ
