“ให้ข้ารอนานเกือบห้าปี ซินเหมยไม่คิดว่าตัวเองใจร้ายไปหน่อยหรือ” เสียงแหบพร่าอันมีเอกลักษณ์ทำให้นางขาอ่อนจนแทบจะร่วงลงไปกองอยู่กับพื้น ทว่าร่างสูงใหญ่กลับจับตัวนางหันมาพิงแผ่นอกกว้างเสียก่อน “คุณชาย…” นางกล่าวออกมาได้เท่านั้นจริง ๆ “ยังจำสามีของตนเองได้อยู่หรือซินเหมย”
แม่ทัพหยางเหวินเย่ทิ้งภรรยาหลังแรกวิวาห์ ปล่อยให้นางรอนานกว่าห้าปีจึงยอมพบหน้า ทว่าเถียนเถียนน้อยกลับมิได้อัปลักษณ์ดั่งที่จำได้ ดวงตาสีน้ำผึ้งนั่นก็อันตราย ล่อลวงหัวใจไร้รักให้กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง…
‘องค์ชายโจวยิง’ บาดเจ็บสาหัส พลัดตกลงไปยังหุบเขาเสวี่ยซาน หากมิได้ ‘ปิงหนิง’ คอยดูแลรักษาก็คงมิรอด กว่าจะรู้ว่านางมิใช่หมอยาธรรมดา ทว่าคือนางเซียนหงษา หัวใจขององค์ชายแห่งเผ่าวารีกลับกองอยู่แทบเท้าของศัตรู คิดถอนตัวออกห่างก็ยากเย็นเสียแล้ว! “ท่านเลิกลวนลามข้าได้แล้ว!”
“ตวนอ๋องจำใจต้องแต่งกับข้า ข้ารู้ว่าเขาเกลียดข้า แต่ถึงขั้นต้องส่งบุรุษอื่นมาให้ข้าดูแลปรนนิบัติเลยหรือ…” “เหตุใดเจ้าต้องทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก เจ้าควรยินดีที่ได้ดูแลข้า ตอบแทนบุญคุณตวนอ๋องที่อุตส่าห์ยอมแต่งกับเจ้าไม่ใช่หรือ” “แต่ท่านบังคับให้ข้าอาบน้ำให้”
