เอกวีย์

‘เพลงรัก ณ เส้นขนาน’ บทเพลงนี้ดังก้องกังวานในใจ “นลัท” ตลอดมา และมันดังยิ่งกว่าเดิม เมื่อเธอได้พบ ได้ช่วย ได้ใกล้ชิด และได้รัก “อริญชย์” ชายหนุ่มในฝันผู้ทำให้นลัทเป็นนลัทจนทุกวันนี้ คล้ายดังว่าเส้นขนานได้พลันมาบรรจบกัน แต่บางครั้ง…ใครบางคนอาจควรเป็นเพียงแค่ภาพฝัน

จริงๆ ผมไม่ใช่คนสาธารณะ ไม่มีความจำเป็นอะไรต้องประกาศว่าจะคบดูใจกับใคร แต่ในเมื่ออยากทราบกัน ผมก็คงต้องตอบตรงๆ ว่าผมไม่เห็นว่าการที่ผู้หญิงคนหนึ่งเคยมีครอบครัวมีลูกมาก่อนแล้วมีความรักอีกครั้งจะไปสร้างความเดือดร้อนให้ใครได้ คุณพริมเป็นคนดี ไม่คิดร้ายกับใคร ผมรักทุกอย่างที่เป็นเธอ…

มินลดามองย้อนดูชีวิตตัวเองในช่วงปีที่ผ่านมา มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นมากมาย บางสิ่งเหมือนความฝัน…ยิ่งกว่าความฝัน ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเขา รักแรก…และรักเดียวของเธอ จากชีวิตแสนธรรมดา เธอได้ก้าวเข้าสู่สังคมใหม่ สังคมที่ใครต่อใครต่างพยายามดันตัวเองเข้าไปเป็นส่วนหนึ่ง เธอได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ

ภาพในอดีตยามเธอแอบเฝ้ามองเขามาทับซ้อนกับภาพในปัจจุบัน ความรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนนั้นกลับมาอีกครั้ง วินาทีที่เธอเฝ้ารอมาค่อนชีวิตมาถึงแล้ว โอย เอาไงดีวะคะใบเตย จะแรดก็ไม่กล้า จะเรียบก็เสียดายโอกาส ขัดอกขัดใจเสียจริงเลย… พร้อม พิริยะภัทร์ ชายหนุ่มไม่หวือหวา ไม่รวยล้นฟ้า ไม่ใช่แบดบอยควงเท่ๆ

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกพี่ ข้ามรุ่นนะเราน่ะ” น้ำเสียงที่ตั้งใจให้ฟังดูขรึมดุ ไม่มีความน่ากลัวเอาเสียเลย “ก็เพราะดวงอาทิตย์อยู่คงกระพันมาแล้วสี่พันล้านปี และจะเสถียรต่อไปอีกสี่พันล้านปี… ผมก็อยากช่วยให้ดาวเป็นอมตะด้วยกันน่ะสิ อย่าหนีเลย ดาวหนีผมไปไหนไม่พ้นหรอก”

เมื่อรักเดินมาถึงทางตัน… ก่อนที่ทุกอย่างจะพังทลายไปต่อหน้า ลองปล่อยมือให้ความรักโบยบินไป ถ้าคนนั้นคือคนที่…ใช่ เขาจะกลับมา และถ้าเขากลับมาในเวลาที่ใช่ รักเก่าๆ ในวันใหม่ๆ นั้นจะมั่นคงไปนิจนิรันด์ ความรักของ ‘ดอกฟ้า’ และ ‘ว่าที่นายทหารหนุ่ม’ ที่พรหมลิขิตให้เดินขนานกันไปคนละเส้น