ไอลดา

“มันน้อยเกินไปหรือเปล่า” อิทธิกุลเอ่ยถาม ยามเขาสังเกตเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของคนที่ถือเช็คในมือนิ่ง ดวงตาคู่หม่นยังคงจับจ้องตัวเลขหกหลักบนกระดาษใบนั้นไม่วางตา “เปล่าค่ะท่านประธาน เพียงแต่ว่ามันมากกว่าทุกๆ ครั้ง” “แล้วไม่ดีหรือยังไง ก็เธออยากมีเงินเยอะๆ ไม่ใช่หรือ”

“มารยา! ทุเรศ! เธอหาผู้ชายอื่นไม่ได้แล้วเหรอนางมาร!” “หยุดเดี๋ยวนี้นะตาคินทร์!” เสียงตวาดของคนเป็นพ่อ ทำให้เขาหยุดแต่ก็ยังไม่หยุดที่จะจ้องมอง พราวพิสุทธิ์กลัวจนตัวสั่น ไม่เคยเห็นว่าภูคินทร์จะโกรธตนอย่างนี้มาก่อน “แต่ผู้หญิงหน้าด้านอย่างนี้ ผมไม่มีวันให้เกียรติเธอ มีแต่รังเกียจให้เท่านั้น!”