‘จืดชืด ไร้รสชาติ’ คือคำที่เขาขอหย่าเธอในวันนั้น “หย่าแล้วหรือวะ” “วันนี้?” “คนอย่างมึงเนี่ยเลือดเย็นฉิบหายเลยเพรา” “มึงไม่คิดถึงจิตใจน้องเขาบ้างหรือวะ แม่งมาหย่าวันครบรอบวันตายพ่อเขาแบบนี้” “ถ้ากูเป็นพ่อของปิ๊ง กูจะสาปแช่งมึง” “ครอบครัวกูให้เด็กนั่นมามากพอแล้ว”
“มึงเอาบ้าอะไรมาให้กูไอ้นุ” เนื่องจากในถุงนี้มีแต่เลือดเต็มไปหมด “สิ่งที่มึงต้องการตรวจดีเอ็นเอไง” ณานดนุตอบฉะฉาน และหวังให้มันกระแทกใจดวงร้ายๆ นั่น แค่ได้ฟังปาริธก็รู้สึกว่าสมองอื้ออึงไปหมด แต่ก็ยังมีสติสวนกลับไป “มึงพูดบ้าอะไร” พร้อมกับส่ายหน้าคล้ายไม่เชื่อ “ถ้ามึงไม่ลากน้องไปหย่า มันก็คงไม่เกิดขึ้น”
“มันได้เป็นนางบำเรอของเขาก็ดีแค่ไหนแล้วนังจัน” “หมายความว่ายังไงพี่” จันทราถามด้วยความตระหนกเพราะไม่อยากจะให้สิ่งที่คิดเป็นจริง หัวใจนั้นสั่นพร่า เพราะหากเป็นเช่นนั้นคนที่เจ็บที่สุดก็คือลูกเลี้ยงและนั่นมันก็ยิ่งทำให้รู้สึกผิด “ฉันขายมันให้นายหัว ไม่ใช่ให้มาเป็นเมีย แต่เป็นนางบำเรอ”
“จ่ายเงินยิ้มมาด้วยค่ะ” หญิงสาวแบมือขอตามที่ตกลงกันไว้ กลัวเขาจะเบี้ยว ปราณคว้ากระเป๋าสตางค์ขึ้นมาก่อนจะหยิบธนบัตรใบหนึ่งให้กับคนที่แบมือขอ ด้านหญิงสาวก็เลิกคิ้วมองเงินที่ยื่นมาให้ เพราะคราวนี้มันน้อยกว่าทุกครั้ง ก่อนจะเปิดปากร้องถาม “ยิ้มราคาตกแล้วหรือคะ ถึงได้แค่ห้าร้อยบาท” คนถูกถามแค่นยิ้ม
เธอมันก็แค่เมียแต่งที่เขาไม่ต้องการ เธอเป็นได้เพียงเศษดินต้อยต่ำ ที่เขาไม่อยากจะชายตามอง แล้วช้องนางจะต้องทำอย่างไรกับการใช้ชีวิตคู่กับ อสูรไร้หัวใจ อย่างรามัน “คุณจะทำอะไร” ช้องนางตะโกนถามน้ำเสียงสั่น ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “จะสั่งสอนเธอให้หลาบจำว่า อย่า-คิด-จะ-ลอง-ดี-กับ-ฉัน”
เจ็บใดจะเท่า…ถูกพรากลูกไปจากอก ยติยาทนอยู่เพื่อชดใช้กรรมที่ร่วมสร้างขึ้น..…แม้ใจจะต้องเจ็บปวด… มีลมหายใจก็เหมือนไม่มี…ไม่ต่างจากตายทั้งเป็น… ชดใช้ให้กับคนที่ได้ชื่อว่า เป็นพ่อของลูก สิงห์ราช อัยศึก เขาตอบกลับความแค้นในครั้งนี้… ด้วยการพรากลูกไปจากอกของเธอ..
“ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้อย่าให้พี่ต้องลากออกไป” เขาชี้นิ้วไล่พร้อมกับตวาดอย่างเหลืออด เพลิงโทสะเจิดจ้าเป็นประกายเพราะคิดได้ทางเดียวว่า อุรัสยาต้องการมาประชดประชันทั้งเขาและดลยา “ก่อนจะออกไปเอยมีเรื่องจะบอกพี่มัตถ์” “แต่พี่ไม่อยากฟังอะไร ไว้ค่อยพูดกันทีหลัง” “แม้แต่เอยจะบอกว่าเอยแท้ง พี่ก็ไม่ฟังหรือคะ”
“ไอ้เก่ง พาเมียชังกูไปคลอดที” สองนาทีก็แล้ว สามนาทีก็แล้ว ลูกน้องสนิทก็ยังไม่ปรากฏตัว ทำให้ศิระตะโกนดังกว่าเก่า “ไอ้เก่ง” “คุณศิ คุณเก่งออกไปส่งลูกค้าข้างนอกค่ะ” เลขาฯ หน้าห้องสาวเท้ามารายงานอย่างไว เพียงได้คำตอบศิระก็หน้าตึงพลางหันไปมองคนในห้อง เห็นชัดว่ากำลังมีน้ำไหลเปรอะเปื้อน
“อ้าวแม่คุณ จะยืนนิ่งเหมือนรูปปั้นทำไมฮะ!!ไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวเป็นเมียของฉันสิ” “มะลิ…ขอเวลาได้ไหมคะ มะลิไม่พร้อม” สาวร่างเล็กร้องขอปากคอสั่น และมองหน้าเขาเลิ่กลั่กด้วยความกลัว เพราะใบหน้าเจ้าบ่าวของเธอไม่ต่างจากโจรเลยสักนิด หน้าตาดุเถื่อนแถมหนวดเครายาวเฟิ้ม
ท้องแล้วหรือ…ช้าไปนะ พันธะของฉันกับเธอมันจบไปแล้ว… “พรุ่งนี้แล้วสินะที่ฉันจะหลุดพันธะนี้” เจ้าของเสียงอย่างภาธรก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างกายคนที่พูดด้วย ซึ่งนั่นก็คือ ปวริศา ภรรยาที่ได้มาด้วยความไม่เต็มใจ หญิงสาวเม้มปากแน่น พร้อมกับต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ พรุ่งนี้คือวันที่เขาและเธอจะหย่าขาดจากกัน
เธอเป็นได้แค่เมียจ้าง… ที่ไม่มีสิทธิ์รัก “อย่าหวังในสิ่งที่ไม่มีทางจะได้จากฉัน หว้า” เขาเห็นว่าสายตาเจ้าของร่างระหงนั้นจับจ้องอยู่ที่ใด ซึ่งนานร่วมห้านาทีแล้ว แถมยังเห็นประกายบางสิ่งในแววตา คนฟังกัดเรียวปากและละสายตาจากสิ่งนั้น ก่อนหันมามองคนข้างกาย
“คุณต้องการอะไรจากไหมอีก” น้ำเสียงที่ร้องถามปานเจียนจะขาดใจ ใบหน้าหวานเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา หัวใจถูกเฉือนด้วยน้ำมือของผู้ชายที่ยืนตรงหน้าซึ่งได้ชื่อว่าเป็น “พ่อของลูกในท้อง” “อย่าเพิ่งหย่า ขอเวลาผมอีกนิด” “คุณจะรั้งไหมไว้ทำไม ในเมื่อไม่เคยรักไหม” “รอให้รวงแต่งงานกับศศินไปก่อน แล้วหากไหมจะไป ผมไม่ว่า”
“เซ็นซะ” ชายหนุ่มบอกเสียงก้องกัมปนาท พร้อมกับโยนเอกสารบางอย่างให้ร่างน้อย “ไม่มีทาง ป่านไม่มีวันเซ็น” หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธ หล่อนไม่มีวันทำตามสิ่งที่เขาต้องการแน่นอน เพราะมันคงไม่ต่างจากถูกพรากหัวใจออกจากอก ใบหน้าที่อมโศกอยู่แล้วยิ่งซีดไร้สีเลือด ทำไมถึงคิดจะใจร้ายถึงเพียงนี้
“คุณปรัชญ์” น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มช่างแหบพร่า “ใช่! ฉันปรัชญ์ ผู้ชายที่ถูกพ่อของเธอพรากเมียไป” น้ำเสียงที่โต้กลับมาช่างเย็นเยียบและเคียดแค้น “กลับไปทำหน้าที่เมียบำเรอของตัวเองซะ” “รันเหนื่อย วันนี้รันขอพัก..” “อย่าสำออย ลืมเงื่อนไขไปแล้วหรือไง ว่าเธอมาที่นี่ในฐานะอะไร”
เขาเจ็บ เธออยากชดใช้ แม้เขาร้าย แต่เธอก็รัก “คิดถึงคุณเนตรหรือคะคุณรัณ” “ฉันก็มีสิทธิ์คิดถึงคนของฉันไม่ใช่หรือ ดมิสรา” “ยังชดใช้ไม่พอหรือไงดมิสรา ถึงยังดื้อด้านที่จะอยู่อีก ในเมื่อรู้แล้วว่าคนของฉันกำลังจะกลับมา” “มิสบอกคุณรัณแล้ว มิสจะไปเมื่อคุณเนตรก้าวเท้าเข้ามาที่นี่เท่านั้น” แล้วยิ้มให้ทั้งที่ใจเริ่มเจ็บ
