หมอ

ผลของความผิดพลาด เธอตั้งครรภ์ขึ้นมา เขาไม่ต้องการลูก แล้วเธอจะทำเช่นไร “เราเลิกกันเถอะค่ะ” “ทำไม..” เขาถามกลับเสียงต่ำ ขณะที่คาดคิดไม่ถึงมาก่อนเลยว่าจะได้ยินคำนี้จากปากของคนตรงหน้า มันราวกับฟ้าผ่าใส่หัว “ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ หนูอยากเลิกกับหมอเท่านั้นเอง” บงกชพยายามทำใจแข็ง

เฉิงเยียนจากแพทย์แผนจีนทะลุมิติกลายมาเป็นพระชายาจวินชินอ๋อง แต่ไฉนจึงมีดวงตาเฉียบแหลมหยั่งรู้ได้ล่ะ จะเป็นไทฮองไทเฮาความดันขึ้น ชายารองของสามีตั้งท้องลูกชู้… ก็มองได้ทะลุปรุโปร่งหมดสิ้นเชียวรึ? อ้อ ที่แท้เป็นอิทธิฤทธิ์ของ ‘ถุงยาวิญญาณ’ ทำให้นางสามารถมองปราดเดียวก็แยกแยะอาการผู้ป่วยได้

ปลายฟ้าที่ตายไป แต่กลับต้องมาเข้าเรื่องของคนอื่นที่ตายไปแล้วเช่นกัน แต่พอนางตื่นขึ้นมากลับเห็นใบหน้าของตนเอง “กรี๊ดๆๆๆๆ ทำไมใบหน้าฉันเป็นแบบนี้ กรี๊ดๆ แม่จ๋าหนูรับไม่ได้” เสียงร้องของพระสนมดังไปถึงตำหนักอื่น หลังจากนั้นพระสนมเป็นลมหมดสติไป ชาติก่อนนางทำอาชีพหมอศัลยกรรม

อาจารย์ที่ดีย่อมไม่เคี้ยวลูกศิษย์ตัวเองอยู่แล้ว แต่ในเมื่อเคี้ยวไปแล้ว…เขาจะทำอะไรได้ “เหรอ…แล้วจะให้ลูกบอกคนอื่นว่าพ่อทำงานอะไรดี” “บอกว่าเป็นครูแล้วกัน” “แล้วถ้าคนอื่นถามว่าสอนอะไร” “พ่อเป็นครูสอนหมอ จบมั้ย”

สำหรับภาวินแล้ว ไม่มีความรัก เขาไม่รักและไม่ต้องการความรักจากใคร ชีวิตของเขานอกโรงพยาบาลนั้นเป็นแค่คนขี้เหงาที่ใช้ชีวิตกลางคืนกับคนแปลกหน้าเท่านั้น กฎข้อเดียวที่ยึดไว้ คือไม่กินไก่วัด อยู่ให้ห่างจากเรื่องวุ่นวาย สำหรับมิลินท์ เขาคือผู้ชายที่เธอสนใจ หมอพอตเตอร์น่าค้นหาและน่ากลัวพอ ๆ กัน

คงเป็นเรื่องดี หากจู่ๆ คนธรรมดาได้รับพรให้มีพลังพิเศษเหนือมนุษย์ แต่พลังพิเศษที่แพทย์หญิงไอยวริญญ์ได้รับ กลับเป็นการได้ยินเสียง…จากศพ! เมื่อผู้กองอรรถพลก้าวเข้ามาในชีวิต ไอยวริญญ์ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงตนเองไปโดยไม่รู้ตัว โดยไม่รู้เลยว่า ที่นายตำรวจหนุ่มเข้ามาใกล้ชิด โดยอ้างเหตุผลต่างๆ นานานั้น

“ยังกลัวฉัน?” คำถามมันช่าง…ปัญญาอ่อนมาก เพราะอะไรน่ะหรือ ผมมันสุดโต่ง เบรกแตก ไร้อารยธรรม ภาพเหตุการณ์ที่เธอตัวสั่นเพราะถูกผมขย้ำยังฝังสามัญสำนึก เธอจะกลัวก็ไม่แปลก จะขยะแขยงก็ไม่แปลก หากไม่รู้สึกอะไรนี่สิจะแปลกมาก ทว่าในแววตาคมขำตอนนี้เต็มไปด้วยร่องรอยความสงสัย ไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจ

เขาโกรธเธอแต่ไม่ได้เกลียด เขายังอยากให้หนึ่งสัปดาห์มีหนึ่งวันที่เราแนบชิดด้วยผิวเนื้อเปลือยเปล่าในคอนโด เขายังอยากให้มีช่วงเวลาตื่นเต้นกับเธอในสถานที่ต่างๆ ของโรงพยาบาลถามว่าเขาเสียใจไหมที่เสียเธอไป ไม่ แต่เขาเสียดาย

ปีหนึ่ง เธอเจอเขาครั้งแรกที่นั่น ตึกคณะแพทย์ สูง เส้นผมสีน้ำตาลเข้มมีน้ำหนัก ใบหน้าลงตัว ชุดนักศึกษาถูกระเบียบแต่กลับไม่ดูจืดชืดบนกายแกร่ง แก้มมีลักยิ้มทันทีที่เผยรอยยิ้มนิดๆ นั่น นัยน์ตาสีประหลาดของความเป็นลูกครึ่ง เหงื่อไหลอาบแต่ดันเซ็กซี่