นางเอกปิดบังพระเอกเรื่องลูก (ท้องแล้วหนี)

เมื่อการแก้แค้นจบลงกริชกลับไม่เหลือสิ่งใด จนกระทั่งได้พบเด็กน้อยที่หน้าเหมือนเขาราวกับแกะ แต่ดวงตาเป็นของผู้หญิงคนนั้น… หญิงสาวพูดไม่ออกเอาดื้อๆ เมื่อชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นบุหรี่ที่ปะปนมากับลมหายใจ ดวงตาแพรวพราวดูเศร้าเหลือเกิน ยิ่งนึกไปถึงเพลงที่เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เมื่อคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างวันจันทร์ ที่ต้องทำงานหาเลี้ยงลูกคนเดียวอย่างหนัก เกิดหัวใจวายกะทันหัน เธอต้องกลายเป็นวิญญาณเฝ้าดูคุณหมอปั๊มหัวใจเธอจนกระทั่งร่างของเธอฟื้น อ้าว! แล้วที่ฟื้นนั่นใคร ก็ในเมื่อเธอยังยืนเป็นวิญญาณอยู่ตรงนี้ ในวันที่เธอต้องกลายเป็นวิญญาณกะทันหัน แล้วลูกล่ะ…ใครจะดูแล

หนึ่งชีวิตน้อยๆ ที่กำลังเติบโตขึ้นในครรภ์ ทำให้คีติกาตัดสินใจทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังเพียงเพราะเหตุผลเดียว ‘เขาไม่ต้องการลูก’ ในเมื่อเขาไม่ต้องการ ผู้ชายไร้หัวใจคนนั้นก็จะไม่มีวันรู้เรื่อง ‘ลูกที่เขาไม่อยากมี’ อย่างเด็ดขาด! “แกชื่ออะไรเหรอ” รณภูมิถามอีกด้วยความสนใจ เพราะอยากรู้รายละเอียดของทารกน้อย

นิรชา เวชสกุล แต่งงานกับ อคิระ วัชระกิจ ประธานบริษัทวัชระกิจผู้เย็นชาและไม่เคยสนใจภรรยาอย่างเธอ กระทั่งถึงวันแตกหักเมื่อเธอจับได้ว่าเขาแอบไปมีสัมพันธ์กับดาราสาวคนหนึ่งจนต้องขอหย่า ทว่ากลับมารู้ตัวว่าตั้งท้อง เธอจะทำอย่างไรต่อไป “ฉันมาหาลูกเมียของฉัน ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”

ความโกรธแล่นพล่านทั่วหัวใจ เมื่อรู้ว่าเธอปิดบังก้อนเลือดที่เขาเคยฝากไว้ท้องนานเกือบสามปี ในเมื่อเธอกลับแล้วก็ต้องรับผิดชอบ! “เฮียเหรอ น้องจันทร์ตื่นแล้ว ร้องหาแม่อย่างเดียวเลย บอกพี่รสให้กลับมาดูหน่อย แกร้องไม่หยุดเลยเนี่ย” เทียนหอมรีบรายงาน หากเดาไม่ผิด น้องจันทร์น่าจะฝันร้ายจนตกใจตื่น

เธอไม่รู้จักเขา เขาก็ไม่รู้จักเธอ เพราะเธอก็คิดว่าเขาคือชายหนุ่มในฝัน คือนิยามของความสมบูรณ์แบบ ส่วนเขาก็คงคิดว่าเธอคือคุณหนูใจแตก แต่แท้จริง ทั้งคู่ก็แค่มนุษย์คนธรรมดาทั่วไปที่เจ็บปวดและเปราะบางไม่ต่างจากใครๆ ไม่ใช่เจ้าชายหรือคุณหนูจากดินแดนมหัศจรรย์แห่งหนไหน “นั่งตรงนี้เป็นเพื่อนพี่อีกหน่อยได้มั้ย”

“ชาเปาเป็นลูกของผมใช่ไหม” ภัทรเอ่ยถามออกไปในทันทีที่เห็นว่านางชไมพรพาเด็กหญิงชลฤทัยกลับเข้าไปในบ้านแล้ว เพราะถึงแม้ว่าเขาจะมั่นใจว่าเด็กหญิงชลฤทัย ที่ไม่มีชื่อบิดาในใบเกิดนั้นเป็นบุตรสาวของเขาอย่างแน่นอน แต่เขาก็ยังอยากที่จะได้ยินจากปากของชลธิชา “ไม่ใช่ค่ะ” ชลธิชาปฏิเสธได้ไม่เต็มเสียงนัก

เหมันต์ เชอร์รอสติ และ สิรินภา หวนกลับมาเจอกันอีกครั้งด้วยพรหมลิขิต และครั้งนี้เขาจะไม่ปล่อยเธอไป สาบานได้ว่าจะไม่ปล่อยไปอีกแล้ว จะจับไว้ในอ้อมแขนอบอุ่นทั้งเธอและลูกสาวตัวน้อย ลูกสาวที่เขาเพิ่งได้รู้ว่ามีจากเธอ… “กล้าที่จะปิดบังฉันเรื่องลูกนะ” “แกไม่…อื้อ” “อย่าคิดที่จะโกหกฉัน คิดว่าฉันโง่นักหรืออย่างไรหืม”

“อย่าทำให้พี่โกรธ พี่จะย้ำเป็นครั้งสุดท้าย มีอะไรไปคุยที่บ้าน” “ครั้งแรกโปรดปลอบใจตัวเองว่าพลาด แต่นี่มันดันมีจนถึงครั้งที่สี่และอาจจะมีครั้งที่ห้า หก เจ็ดแปดตามมา” ภรรยาสาวกัดปาก “พอกันที !” คนพรรค์นี้ไม่เหมาะสมเป็นพ่อของใคร นี่อาจจะเป็นของขวัญที่เลวร้ายในวันครบรอบแต่งงาน หากลูกน้อยในครรภ์

พระราม ทายาทโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังสุดอัจฉริยะ ชีวิตของเขาเพอร์เฟ็คทุกอย่างเว้นเสียแต่เรื่องความรักที่ต้องมาโดนเมียทิ้งเพราะความใจร้ายของตัวเอง พราวพริ้ง อดีตเมียขัดดอกที่ต้องกลายมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวสู้ชีวิตหาเงินเลี้ยงลูกคนเดียวตั้งแต่อายุยี่สิบเจ็ด โดยที่พ่อของเด็กไม่เคยรู้เรื่องลูกมาก่อน

แม้ไม่มีหลักฐานหลงเหลืออยู่ในความทรงจำ แต่กระนั้นก็ไม่อาจปกปิดหลักฐานที่มีเลือดเนื้อและหัวใจ “ข้าวหอมไม่มีพ่อเหรอคะ” เสียงสะอื้นของเด็กที่ถามมา เรียกน้ำตาผู้หญิงคนหนึ่งให้ไหลหลั่ง อดีตอันแสนเศร้าเป็นหนามแหลมที่เจือปนอยู่ในลมหายใจทั้งยามหลับและยามตื่น แต่ยังไม่ขมขื่นเท่าความจริงในวันนี้

ครึ่งหนึ่งรักเคยสลักลงกลางใจ ครั้งนี้ขอฝากแค้นไว้ชั่วนิรันดร์! “ใครเป็นพ่อของเด็ก” คำถามชายหนุ่มเคร่งเครียด แม้รู้ดีแก่ใจลึกๆ ว่าคำตอบคืออะไร ดวงตาคมเข้มเป็นประกายจัดจ้า… กดดันราวทะเลก่อนเกิดพายุร้าย ชนิดที่เรียกได้ว่าหากคนอื่นมาเห็นคงเผลอสะดุ้งโหยง หากแต่กรวินท์หรือจะกลัว ในเมื่อหล่อนมั่นใจว่า

หัวใจเขาอิสระ แต่สถานะเขาถูกผูกพัน เมื่อพบเจอกัน ความสัมพันธ์จึงยังคลุมเครือ จนเป็นเหตุให้เธอต้องเดินจากไปพร้อมกับลูก ส่วนตัวเธอ ก็ไม่คิดจะเข้ามาทำให้ชีวิตรักของใครต้องพัง เมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะมีเด็ก เธอจึงขออยู่ให้เงียบที่สุด ก่อนเดินออกมาจากชีวิตเขา