นิยาย/การ์ตูน แนวคลุมถุงชน พระเอกโดนบังคับให้แต่งงาน นางเอกโดนบังคับให้แต่งงาน
จวิ้นอ๋องบุรุษรูปงามเป็นหนึ่งในแคว้นจ้าว บุรุษผู้เปลี่ยนสตรีอุ่นเตียงทุกราตรี ด้วยไม่ชอบใจรสชาติซ้ำซากจำเจของสาวงาม ฉะนั้นการเปลี่ยนสตรีไปเรื่อย ๆ คือสิ่งที่เขาพอใจ แต่นั่นเป็นเพียงสิ่งที่ผู้อื่นเห็นความจริงก็คือเขายังไม่เจอสตรีที่น่าปรารถนา นางคือลูกอนุที่ไร้มารดา ยิ่งเมื่อถูกส่งเข้าจวนอ๋องราคะ
แม่ทัพหยางเหวินเย่ทิ้งภรรยาหลังแรกวิวาห์ ปล่อยให้นางรอนานกว่าห้าปีจึงยอมพบหน้า ทว่าเถียนเถียนน้อยกลับมิได้อัปลักษณ์ดั่งที่จำได้ ดวงตาสีน้ำผึ้งนั่นก็อันตราย ล่อลวงหัวใจไร้รักให้กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง…
ในพิธีวิวาห์ของตระกูลเศรษฐีใหญ่ ‘ลาล่า’ ว่าที่เจ้าสาวตัดสินใจหนีตามคนรักของเธอไป ทำให้ ‘รัมดาน’ พี่ชายฝาแฝดตัดสินใจปลอมตัวเป็นลาล่าเพื่อสวมรอยเข้าพิธีวิวาห์แทน เมื่อเสร็จพิธีวิวาห์จนถึงเวลาเข้าห้องหอ ขณะที่รัมดานกำลังคิดวางแผนจะหลบหนี เขากลับถูก ‘โวลซีย์’ เจ้าบ่าวหมาดๆ ให้ดื่มสุรามงคล…
“ไม่ปล่อย ฟังนะครับข้าวเป็นภรรยาพี่ก็ต้องอยู่กับพี่” “ไม่ใช่! ฉันไม่ใช่ภรรยาคุณ ฉันจะกลับบ้านไปหาคุณท่านแล้วขอท่านหย่ากับคุณซะ” หญิงสาวพูดเสียงดัง “ว่าไงนะ” คุณากรพูดเสียงต่ำ “ฉันบอกว่าฉันจะหย่า” “ให้พูดอีกที” คุณากรมองดุและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ฉันบอกว่าฉันจะหย่า ได้ยินไหมว่ายะ… อื้อ”
ทั้งที่อุตส่าห์หนีเรื่องวุ่นวายไม่ได้ดั่งใจมาจากอเมริกา (ที่จริงคือโดนสั่งพักงาน) แต่ทันทีที่แลนดิ้งถึงเมืองไทย ‘เอ็มมานูเอล โคลม’ ก็พบว่าตายายที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาสิบสี่ปีได้เตรียม ‘ว่าที่เจ้าสาว’ เอาไว้ให้แล้ว ต่อให้ใครต่อใครจะพยายามบิลด์ว่า ‘เต็มเดือน’ เคยเป็นน้องน้อยแสนรักที่มีความทรงจำวัยเด็กร่วมกัน
จะมีสักกี่คนบนโลกใบนี้ ที่ต้องตามจีบภรรยาของตัวเอง แถมเป็นภรรยาคนสวยที่พ่วงสถานะเพื่อนสนิทอีกด้วย… ถึงแม้พิมรภัสจะเป็นภรรยาของเขาแค่ในทะเบียนสมรสเพื่อรอวันหย่า แต่ธวินทร์จะทำทุกทางเพื่อเปลี่ยนเธอจากสถานะเพื่อนสนิท มาเป็นภรรยาสุดที่รักตัวจริงให้ได้
‘ล้อมดาว’ สาวนักเรียนนอกที่ถูกคุณยายคลุมถุงชน บังคับให้หมั้นกับ ‘คุณหมอปะรำ’ เพราะคุณยายกลัวว่าจะได้เขยฝรั่ง ‘ล้อมดาว’ จะยอมได้ยังไง ในเมื่อเธอมีคู่รักอยู่แล้ว ทั้งเธอยังได้ยินว่าทาง ‘ปะรำ’ เองก็มีคู่รักอยู่แล้วเช่นกัน แต่ตกลงรับหมั้นเธอเพื่อหวัง ‘ตกถังข้าวสาร’ เพื่อหาหลักฐานมาพิสูจน์ให้คุณยายเห็น
ลัลนากับรัฐศาสตร์ถึงจะแต่งงานแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ใช่ทะเลาะกัน ไม่ใช่ประชดกัน แต่เพราะมันเป็นการแต่งงานคลุมถุงชนเท่านั้น การแต่งงานนี้มีอายุเพียง 2 ปีจากที่เขาเคยบอก อีกหนึ่งเดือนก็จะเป็นวันนั้นแล้ว แต่… “รันจะว่าไงครับ…ถ้าผมจะกลับมาอยู่ที่บ้านด้วย” อ่าวเฮ้ย! ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่นา
เมื่อคนไม่ได้รัก ต้องมาอยู่ด้วยกันด้วยความจำใจ ชีวิสมรสจึงไม่ราบรื่น ดร.เขมรัฐ สุดแสนจะชังชิงเมียตีทะเบียน แต่แล้วความดีความน่ารักของอมารีก็ค่อยๆ กัดเซาะหัวใจ งานนี้จากเมียชังจะกลายเป็นเมียรักได้ไหมหนอ… “แล้วที่แต่งงานกันมาหนึ่งปีไม่มีลดหนี้ให้บ้างหรือคะ” ในเมื่อเขาเขี้ยวมาเธอก็จะหน้าเลือดกลับไป
การพบเจอในครั้งแรกของพวกเขาเข้าขั้นเลวร้าย แต่สมรสพระราชทานทำให้พวกเขาต้องเป็นสามีภรรยากัน…มันจะไปกันรอดจริง ๆ หรือ
การบังคับแต่งงาน ที่ไม่มีการทะเลาะ อยู่อย่างสงบ เมื่อครบสัญญาก็แยกย้ายจากกันด้วยดี แต่หลังหย่าไป 2 ปี เขาก็พบอดีตภรรยาพร้อมกับเด็กที่หน้าเหมือนเขาราวกับแกะ
“มึงเอาบ้าอะไรมาให้กูไอ้นุ” เนื่องจากในถุงนี้มีแต่เลือดเต็มไปหมด “สิ่งที่มึงต้องการตรวจดีเอ็นเอไง” ณานดนุตอบฉะฉาน และหวังให้มันกระแทกใจดวงร้ายๆ นั่น แค่ได้ฟังปาริธก็รู้สึกว่าสมองอื้ออึงไปหมด แต่ก็ยังมีสติสวนกลับไป “มึงพูดบ้าอะไร” พร้อมกับส่ายหน้าคล้ายไม่เชื่อ “ถ้ามึงไม่ลากน้องไปหย่า มันก็คงไม่เกิดขึ้น”
เพราะไม่อยากให้ผู้เป็นบิดาถูกคำสาปย้อนกลับ หลี่เจียเยี่ยนจึงต้องยอมสละตัวเองกลายเป็นเครื่องบรรณาการให้กับจอมมารเหอจื่อหราน นางก้าวเข้าสู่รั้วเรือนจอมมารด้วยความหวาดหวั่น ด้วยรู้ดีว่าต้องเสียสิ่งใดให้แก่จอมมารผู้นั้น สำหรับเขานางอาจเป็นเพียงนางบำเรอชั่วคราว แต่ยิ่งใกล้ชิดมากเท่าไหร่
การแต่งงานที่เกิดขึ้นเพราะเหตุผลจำยอม เจ้าบ่าวตัวใหญ่ที่ดุเหมาะกับเชื่อเล่นของเขา ชายผู้ถามเธอก่อนตกลงแต่งงานว่า ไม่ได้มีลูกติดท้องมาใช่ไหม พศิกาจะฝากชีวิตไว้ที่เขาได้ไหมนะ ชีวิตคู่ที่เกิดจากเหตุผลของแต่ละคนแต่ไม่มีความรัก จะไปได้ไกลแค่ไหน
เพียงเพราะ ภัคพิญา ต้องการตอบแทนผู้มีพระคุณ เธอจึงตกปากรับคำแต่งงานกับ ปริภัทร์ “คุณมาทำอะไรที่นี่” ภัคพิญาเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าเสียงเรียบแววตาไร้ความรู้สึก พลอยทำให้เขาใจเสียไม่น้อย “ผมมาหาคุณ มารับคุณกลับบ้านของเรา” “เรา…บ้านของเราเหรอคะ” “ใช่ภัคบ้านของเรา”
