รักของ “อินทุอร” คือการรอคอย….รอคอยแม้ไม่มีความหวัง ต้องกล้ำกลืนฝืนทนกับคำว่า รัก และ คำว่ารอ ที่ “ราม” ใช้กักขังเธอไว้ข้างกาย โดยไม่สามารถเปิดเผยให้ใครรับรู้ได้ พร้อมกับทำให้เธอตกอยู่ในสถานะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เป็นผู้หญิงที่แฝงอยู่ในเงามืด เพียงเพราะคำว่า “รัก” เพียงคำเดียว
ในวันที่คีตกาลเมามายจนประคองสติไม่อยู่ เขาก็ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ พาเธอไปพักที่บ้านของเขาและเสนอที่อยู่ให้เธอชั่วคราว แม้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ความผูกพันกลับแนบแน่น คีตกาลคงมีความสุขที่สุดแล้ว ถ้าไม่พบความจริงเสียก่อนว่า อินทัชคือน้องชายแท้ๆ ของอินทิรา ภรรยาใหม่ของบิดาเธอ และเป็นผู้หญิงที่เธอชัง
“รดา” ทุติภพใช้มือใหญ่ประคองใบหน้างามให้เงยขึ้นมาสบตา “สิ่งที่พี่ทำในวันนี้ อาจทำให้รดาโกรธและเกลียด พี่ไปตลอดชีวิต สิ่งที่ทำทุกอย่าง พี่ทำไปทั้งๆที่พี่ยังรู้ว่า รดายังรักและคิดถึงตินน์อยู่ แต่วันนี้พี่อยากขอให้รดายกโทษให้พี่ อย่าเกลียด อย่าโกรธสิ่งที่พี่ทำ เราจะอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม พี่จะไม่เรียกร้องให้รดามารักพี่
