นิยาย/การ์ตูน ที่นางเอกเป็นฝ่ายจีบพระเอก นางเอกอ่อยพระเอก
ใครจะไปคิดว่าการผ่าตัดหัวใจให้คนไข้รายหนึ่ง ทำให้คุณหมอหน้านิ่ง ฉายา ‘หมีดุ’ ถึงกับประสาทเสียและทำตัวไม่ถูก เมื่อลูกสาวของคนไข้ตามตื๊อขอทดแทนคุณ ด้วยการขอเป็นเจ้าสาวของเขาไปชั่วชีวิต….. “คุณหมออยากจัดงานแต่งแบบไหนคะ หนูจะได้เตรียมงานถูก” “ผมไม่แต่งกับเด็ก”
“สิ่งที่ข้าต้องการ… เพียงร่วมเตียงกับท่านสักครั้ง” เยว่ไห่ลี่กล่าวอย่างตรงไปตรงมา “เจ้า! ไร้ยางอาย!” หญิงสาวพยักหน้า “ถูกต้องแล้ว ข้าเป็นสตรีกลับเสนอตัวให้ท่านอย่างไร้ยางอาย แต่นี่คือสิ่งที่ข้าต้องการจริงๆ ” นางรักเขามาถึงสิบเอ็ดชาติ เจ็บช้ำจนน้ำตาแห้งเหือด ทำเรื่องหน้าด้านไร้ยางอายมามากมาย
เว่ยอิงอิง สาวน้อยที่พึ่งพ้นวัยปักปิ่นถูกบิดาจับขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวแทนตัวพี่สาวของนางเพื่อสมรสกับมหาเสนาบดีหนุ่มรูปงาม นามว่า ไป๋จิ้น เพราะพี่สาวนางดันลักลอบหนีงานแต่งไปกับหนุ่มบัณฑิตย์ยากจน พบกับความรักข้างเดียว ของเว่ยอิงอิง ที่มีต่อเสนาบดีหนุ่ม สมรสพระราชทาน จะทำให้ทั้งสองรักกันหรือไม่
แต่งงานใช้หนี้เหรอ…ก็มาดิคะ! สาวแก้มป่องอย่าง ปาณิศา ถูกพ่อมัดมือชกให้แต่งงาน กับ ภูรี หนุ่มใหญ่เจ้าของไร่ท้าตะวันเพื่อใช้หนี้หลักล้าน อิดออดไหม บอกเลยว่า…ไม่! เพราะทันทีที่สาวหน้าใสเห็นว่าที่เจ้าบ่าว เธอก็ฟันธงเลยว่านี่แหละ ‘พ่อของลูก’ ติดตรงชายหนุ่มดูจะไม่ปลื้มเธอสักเท่าไร ปฏิบัติการเต๊าะ ‘ว่าที่พ่อของลูก’ จึงเริ่มขึ้น
เธอทั้งรุกทั้งอ่อยอยู่หลายเดือน เจตน์ก็ยังไม่สะเทือน เขานั่งยันนอนยันว่าชาตินี้ยังไงก็ไม่รัก (เอา) เธอ จนกระทั่งคืนนั้น… หลัง ‘แอบแซ่บ’ กันแบบไม่ได้ตั้งใจ ปริมาคิดว่าแค่แยกย้ายกันก็จบ ทว่าเจตน์กลับตามติดยิ่งกว่าเจ้ากรรมนายเวร แถมยังยัดเยียดตัวเองมาเป็นสามีเธออย่างหน้าด้านๆ
“เราสวยมากครับ แต่พี่แค่ไม่ได้ชอบเราแค่นั้นเอง” เธอขบริมฝีปากล่างคล้ายคนประหม่า ให้ท่าเขาถึงขนาดนี้แล้วกลับยังโดนปฏิเสธ “ปล่อยพี่เถอะครับ พี่ต้องกลับแล้ว” ในจังหวะที่เขาดันตัวเธอออก หวานจึงรีบโพล่งออกไปแบบที่ห้ามตัวเองไว้ไม่ทัน “พี่ไม่ต้องรักหวานก็ได้ แค่นอนกับหวานก็พอ”
เพราะตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็นเธอจึงยื่นข้อเสนอดึงตัวเขามาไว้ในปกครอง “คุณต้องการอะไรจากผมกันแน่” “แค่เซ็กส์ใช่ไหมที่คุณต้องการจากผม” “ถ้าต้องการแค่นั้น คุณก็รู้ว่าผมให้มันกับคุณได้ทั้งคืน” “แล้วถ้าการเริ่มต้นความสัมพันธ์แบบปกติมันยากนักผมก็จะกลับไปทำอย่างที่คุณต้องการให้”
“น้องนิ่มตัดสินใจดีแล้วใช่มั้ยว่าจะแต่งงานกับพี่” “ค่ะ” “พี่อยากให้น้องนิ่มคิดอีกที แม้เราจะได้ประโยชน์จากการแต่งงานด้วยกันทั้งคู่ แต่พี่บอกเลยว่าพี่ไม่ใช่พระเอกในละครที่จะแต่งงานหลอก ๆ แล้วยอมนอนโซฟาหรือนอนพื้นแล้วปล่อยให้นิ่มนอนบนเตียงสบาย ๆ โดยที่ไม่แตะต้องนิ่มเลย”
สำหรับ ปภาวรินท์ พร้อมพิพัฒน์ แล้ว อาชวิน คือรุ่นพี่คณะสถาปัตย์ฯ คนดังที่เธอได้แต่มองอยู่ห่างๆ และเก็บมาฝันถึงฝ่ายเดียวแม้กระทั่งหลังจากเขาเรียนจบไปแล้ว แต่ใครจะไปนึกว่าโชคชะตาจะพาเขากลับเข้ามาในวงโคจรชีวิต หนำซ้ำไม่ใช่แค่เธอที่ไม่อยากปล่อยให้โอกาสลอยหายไป เขาเองก็ให้ความร่วมมือดีเหลือเกิน
ทั้งชีวิตมีแค่ ‘นับดาว’ กับ ‘ซันนี่’ ที่ผมให้ความสนใจ จนกระทั่ง ‘มิเกล’ ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับการไล่ตามไปทุกที่ของเธอ มันทำให้ผมค่อนข้างจะประสาทเสีย “พี่ปวดหัว เธออย่ามาใกล้พี่ได้ไหม” แต่ยิ่งได้อยู่ใกล้เท่าไหร่ ความรู้สึกก็เริ่มจะปิดเอาไว้ไม่ไหวทุกที…
หัวใจยังไม่ทันจะแข็งแรงดี ชีคราเชด ฟาเชเชส ต้องมาร่วมโปรเจ็กต์ใหญ่กับ แชมเปญ ผู้หญิงสายอ่อย สายอ้อน เป็นจอมยั่วยวนที่ขยันก่อกวนหัวใจสุดๆ เธอรุกประชิดตามติดแบบหายใจรดต้นคอ แล้วจะให้เขาเย็นชาหน้างอยังไงไหว… ถึงความสวยเซียะ เปรี้ยวจี๊ดของเธอจะไม่ตรงสเปก แต่แชมเปญก็ไม่คิดจะยอมแพ้
หญิงสาวแทบจะงัดทุกมารยาเพื่อใช้ผูกใจเขา แต่ใครจะคิดว่านอกจากเขาจะไม่สะเทือนเลยสักนิด ยังทำให้เธออับอายและเจ็บปวดรวดร้าวใจอย่างที่สุด ชนิดที่ว่าความรักที่สั่งสมมาอย่างเนิ่นนานของเธอยังไม่ช่วยอะไร แต่แล้วในวันที่เธอตัดสินใจ ‘เท’ เขาทิ้ง อยู่ๆ เขาก็กลับมา ‘ยั่วยวน’ รุกเธออย่างหนักทั้งกายและใจ
เธอชอบเขาแล้วมันผิดตรงไหนที่จะแสดงออกให้เขารู้ ผิดที่เขาเป็นคุณหมอคนดัง…ส่วนเธอเป็นพนักงานต้อนรับ หรือผิดที่เขาเป็นผู้ชาย…ส่วนเธอเป็นผู้หญิง แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร คนอย่างกรรวีถือคติเดียวคือ ‘ชอบก็ต้องรุก อยากได้ก็ต้องจีบ’
จริงๆ รามิลก็ไม่ได้เลวร้ายหรือมีอะไรน่าเกลียดเลยสักนิด เขาออกจะหล่อเกินเบอร์ แถมตรงสเปกเว่อร์ๆ จนณจันทร์หวั่นไหวจึงอ่อยไปเป็นระยะๆ แบบว่าว่างก็อ่อย อ่อยจนเป็นงานอดิเรก หึ…แต่ลุงขี้เก๊กจะอ่อยกลับประหนึ่งเป็นเจ้าของไร่อ้อยแบบนี้ไม่ได้ ตายสงบศพสีชมพู เก็บซากไม่ทันไปทุกวันมันก็ไม่ไหว
“พี่แคนใจเย็นก่อนนะคะ” “ใจเย็นเหรอ คนที่พยายามปล้ำพี่ตลอดเวลาบอกให้พี่ใจเย็น ไม่รู้สึกว่าแปลกบ้างหรือคะ” เขาไต่ริมฝีปากกลับมาเมื่อเธอทำเหมือนจะขาดใจให้ได้ ใบหูเล็กนั่นถูกแทะเล็มจนต้องย่นคอหนีด้วยความซ่านสยิว “พี่แคนนับหนึ่งถึงสิบก่อนไหม จะเสียใจทีหลังนะ” “พี่นับถึงพันแล้ว พรนับพัน”
