“ที่รั้งผมไว้ เป็นห่วงผมหรือไม่อยากให้ผมกลับกันแน่” ถามเสียงทุ้ม จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยอย่างค้นคว้าหาคำตอบ ด้วยเชื่อทฤษฎีที่ว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ พาขวัญยอมรับกับตัวเองอย่างตรงไปตรงมาว่าทั้งสองอย่าง แต่จะให้เธอยอมรับกับเตชน์ตรงๆ ตอนนี้เลยไม่ได้ มันเร็วเกินไป เมื่อพบว่ากำแพงล้อมใจ
เป็นเวลาหลายปีที่บุรา วิศวกรหนุ่มผู้เป็นเจ้าของดวงตาคมดุติดจะเย็นชา ต้องทำตัวเป็นแค่พี่ชายเพื่อนผู้ไม่แยแสสนใจเธอ ได้แต่เก็บความรู้สึกอันเร่าร้อนรุนแรงเอาไว้ภายในใจ แต่หลังจากการได้พบพริ้มเพราหญิงสาวที่คอยหลอกหลอนอยู่ในห้วงสำนึกของเขาอีกครั้ง ชายหนุ่มก็พบว่าอะไรๆ จะไม่มีวันเหมือนเดิม
หญิงสาวหยิบกระดาษพร้อมจรดปลายปากกาลงไป กระทั่งจบประโยคสุดท้าย มือบางก็จัดการพับจดหมายแล้วสอดไว้ใต้หนังสือ “ในเมื่อพี่ผึ้งกำลังจะกลับมา ร่างกายของหนูก็หมดประโยชน์ ไหนจะลูกในท้องที่พ่อเลี้ยงไม่ต้องการ ไร่แห่งนี้ไม่มีพื้นที่ให้เราสองแม่ลูกได้ยืนอีกต่อไปแล้ว ลาก่อนนะคะพ่อเลี้ยงคเชนทร์”
หัวใจของสิทธาไม่ได้มีไว้รักใครอีก เพราะมันตายไปพร้อมกับภรรยาของเขาที่จากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ นลินเด็กสาวที่คนเป็นย่าถูกชะตาและบังคับให้เขาแต่งงานด้วยจึงเป็นเพียง ‘เมียในนาม’ ที่เขารอวันจากลา แต่พอถึงคราวที่เธอต้องไป เขากลับเหนี่ยวรั้งแล้วขังเธอไว้ในกรงไฟพิศวาสอันร้อนแรง
