หลังประสบอุบัติเหตุ ทิชาได้ความจำเสื่อมลง และเข้าใจว่าตัวเองคือคัทลิน เด็กในสังกัดของมาดามไลลา “นี่เป็นครั้งแรกของคุณเหรอแคท” แต่แล้วคำตอบของเขา ก็ทำให้คนได้ยินรู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องถามเรื่องนี้ด้วย “ไม่ใช่ครั้งแรกค่ะ” “ทำไมมีเลือด” เขาเอียงหน้าไปที่ผ้าปูเตียง
“เด็กกองขยะแล้วไง ไม่ใช่ไอ้เด็กกองขยะคนนี้หรอกหรือ ที่คุณเอาเป็นเมีย” ประโยคคำพูดนี้เล่นเอาชายหนุ่มหูผึ่งขึ้นมาในทันที “เมีย! อย่างนั้นเหรอ ฉันไม่มีวันเอาคนอย่างเธอมาเป็นเมียหรอก อย่างมากก็แค่ โสเภณีข้างทาง” เผียะ! ชาคริยาสะบัดฝ่ามือใส่หน้าคนพูดสุดแรงเกิด “โสเภณีข้างทาง มันจะดูถูกกันเกินไปแล้ว”
เมื่อวิญญาณของบรรพบุรุษ ถูกจองจำไว้ในกำไลแห่งความอัปยศ สถิตอยู่เบื้องล่างต่ำสุดบนข้อเท้าของทายาทอริร้าย เขาจึงต้องออกตามล่าหาตัวของนางผู้เป็นปัญหาของแผ่นดิน ชารา นั่นคือชื่อของนาง “ท่านโอลันเจ้าคะอย่าทำอะไรข้าเลย” นางกระถดกายหนีไปด้านบนจนแผ่นหลังติดกับผนังห้อง
“ก็อย่าคิดแม้แต่จะจีบอิ่ม เพราะคนนี้กูจองแล้ว” “ไอ้ดำ มึงไปจองตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ยัยอิ่มเพิ่งมาหากูเมื่อกี้นี้เองนะ” “กูจองตั้งแต่สิบปีก่อนแล้ว แค่กูไม่ได้บอกใครเฉยๆ” “กูได้อิ่มแล้ว” “หา! ได้เสียเป็นเมียผัวกันแล้วเหรอ” คราวนี้เสียงสูงด้วยความตกใจจริงๆ “ได้จูบ”
“อยากตายนักใช่ไหมไอ!” วิทโรมขยำขยี้อกอิ่มจนแทบแหลกคามือ “เอาสิ อยากฆ่าไอนักก็เอาเลย” หญิงสาวจ้องตาเขาแบบไม่กลัวตาย แค่นี้หัวใจของเธอก็เจ็บปวดจนไม่รู้จะทนยังไงไหว เอะอะก็พาณินีเคยคิดถึงหัวอกของเธอบ้างไหม เคยคิดว่าภรรยาคนนี้จะเจ็บแค่ไหนในเรื่องนี้ “เดี๋ยวสนองให้ไอศิรา”
“หวานขอรับเป็นเงินสดก่อนได้ไหมคะ” เมื่อโอกาสมาถึงเธอก็อยากจะคว้าเอาไว้ เห็นเขาหัวเราะหยันเธอเล็กน้อย แต่ก็พอเข้าใจได้ไม่ยาก ตอนนี้เธอคงเหมือนคนหิวโหยเงินในสายตาของเขา “หวานถ้ามากแบบนั้น คุณต้องมาเป็นเมียเก็บผมเลยนะ ไม่เอาแบบรายครั้ง” ธีร์พูดเชิงรำคาญ ในความมักมากของหญิงสาว
กล่องแรกเป็นสร้อยคอจากอินทัชอันนี้เขารับได้ แต่อีกอันนี่สิ เขาไม่เห็นของที่อยู่ข้างใน เพราะกล่องมันว่างเปล่า มีเพียงการ์ดใบน้อยที่ถูกเปิดอ่านค้างไว้ ถ้อยคำบนกระดาษนี่แหละ ที่ทำให้ความอดทนของเขาขาดผึงลง ‘ใส่นี่ซะ แล้วชีวิตคู่ของแกมันจะไม่จืดชืดอีกต่อไป’ จาก…เป้เองจ้า
“ยัยคาปู! นี่เธอเห็นฉันเป็นอะไร พ่อของเธอขโมยแหวนเพชรของฉัน แล้วเธอยังมีหน้ามาขอให้ปล่อยแถมมายืมเงินต่ออีก” ร่างสูงลุกพรวดขึ้นยืน แทบอยากจะจับชามาวีร์โยนออกนอกห้องไป “โอ๋…อย่าเพิ่งโกรธคาปูนะคะ คาปูรู้ว่ามันมากไปก็เลยมีข้อเสนอให้ยังไงคะ” “ข้อเสนอ ให้ตัวเองเป็นเมียบำเรอของฉันนี่นะ”
“อีโธ่ ทำมาเป็นอวดใครมันจะโชคดีมีของดีของตายอย่างแกล่ะ เรียกเมื่อไหร่ก็มาปฏิเสธสักครั้งก็ไม่เคย” ของตาย คำนี้ไม่เคยคิดถึงมาก่อน และการที่ผู้ชายสองคนนี้เอ่ยมันออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติ นั่นย่อมหมายความว่าในสายตาของพิธาน เธอเป็นแค่ ของตาย
“ผมช่วยใส่นะครับ” “ฉันใส่เองได้” “ไม่เป็นครับคุณหนูเมฆ” พร้อมดึงเสื้อชั้นในจากมือของหญิงสาวมาสวมให้ แม้จะเงอะงะไปบ้างแต่ก็ไม่ยากนักในการติดตะขอหน้า “กางเกงในฉันใส่เอง เอามานี่! ไปใส่เสื้อผ้าของตัวเองได้แล้วจะเป็นชีเปลือยแบบนี้ไปถึงไหน” พูดแล้วก็คว้าหมอนปาใส่เขาแรงๆ “โอ๊ย เจ็บนะครับ”
“น้องภาเต็มใจใช่ไหม” แววตาของคนถูกถามสั่นระริกไปมา ปากจิ้มลิ้มก็ขยับขึ้นลงเหมือนคนคิดไม่ออกว่าควรตอบอย่างไร “ภาเต็มใจค่ะ” หญิงสาวตอบเขาแล้ว แต่เป็นคำตอบที่เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจในตัวเอง “ระหว่างเรามันจะไม่มีความผูกพันอะไรกันทั้งนั้น เราทำเรื่องนี้ก็เพื่อคุณยาย เสร็จจากนี้ไปพี่ก็จะกลับกรุงเทพฯ”
“อะไรคะคุณป้า” ถามพร้อมสีหน้างุนงง “ข้อตกลงที่คุณวิเนตย์ร่างมา ไม่มากหรอกแค่สามข้อ” ผู้เป็นป้าตอบพร้อมกับชำเลืองไปยังกระดาษในมือของหลานสาว 1.สินสอดจ่ายครั้งเดียวจบ ไม่มีการขอนอกรอบหลังจากแต่งงานไปแล้ว 2.ไม่มีการแบ่งสินสมรสเมื่อหย่า 3.ห้ามท้องเด็ดขาด (สำคัญสุด) มือเล็กถึงกับสั่นระริก
“อยากอยู่นักใช่ไหมมานี่เลย” เขาตามติดไปกระชากท่อนแขนของนวลหงให้เข้ามาใกล้ๆ เตียง “ปล่อยนะ!” อีกคนก็พยายามยื้อยุดฉุดสิ่งของที่อยู่ด้านข้าง นวลหงคว้าสะเปะสะปะจนไปแตะเข้ากับแจกันไม้สัก จังหวะนั้นศิงขรก็กระชากร่างของคนที่กำแจกันเอาไว้ให้เซไปด้านหน้า “ไม่นะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เมื่อเห็นหยดเลือด
“ยังมีเวลาให้คิดนะเฌอรุจี” อนิลยังคงขู่ระหว่างทางเผื่อว่าสาวเจ้าจะเปลี่ยนใจ แต่คำตอบของเขาคือความเงียบจากเฌอรุจี “แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังนะ ห้ามมาเรียกร้องหาความรับผิดชอบด้วย เพราะผมคงไม่มีให้คุณ” เขาใช้คำพูดรุนแรงเผื่อว่าจะทำให้อีกคนเปลี่ยนใจได้บ้าง ทว่าคำตอบยังคงเงียบเหมือนเดิม
“แหวนไปไหน” “คะ” หญิงสาวรีบหดมือหนีในทันที “พี่ถามว่าแหวนไปไหน” คริษฐ์ยังย้ำคำถามเดิมแล้วจ้องหน้าคู่หมั้นสาวแบบไม่พอใจ “คืออยู่ที่ออฟฟิศมันต้องล้างแก้วกาแฟบ่อย ๆ รุ้งก็เลยถอดเก็บเอาไว้ค่ะกลัวมันจะสึกเสียก่อน” คำตอบของหญิงสาวค่อยทำให้คริษฐ์รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย
