“ไลลาไม่ได้ตั้งใจ…” เสียงหวานเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัวในท่าทีของรุ่นพี่หนุ่มรวมถึงตั้งใจอยากที่จะอธิบายให้อีกคนได้รู้ ทว่า…คนตัวสูงที่ยืนคร่อมร่างเล็กอยู่ก็ไม่คิดสนใจ “ทำไม อยากได้ฉันมากนักเหรอ” ดวงตาคมจ้องมองถามคนตัวเล็ก “พะ พี่คามิล…มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ” “ครั้งเดียวไม่พอใจใช่ไหม”
เขาเกลียดเธอ และเธอไม่ได้อยากยุ่งกับเขา แต่… KAI ( ไค ) อารมณ์ร้าย และร้ายกาจเป็นที่สุด “เธอไม่ได้ผิด” “แต่เธอ…แส่ไม่เข้าเรื่อง!!” MIRUN ( มิรัน ) ใจดี ปฏิเสธคนไม่ค่อยเป็น “ฉันผิดมากขนาดนั้นเลยหรอ…” “ทำไมยัดไม่เข้าวะ!?” “คะ…ไค!!” “อ๊ะ!!”
“ฉันถามว่าเมื่อกี้…เธอพูดว่าอะไร” “ฮึก เราไม่อยากอยู่กับแทนไทคนใจร้าย ฮืออ เราไม่อยากรักแทนไทแล้ว เราจะไปรักคนอื่…อื้อ!!!” เสียงหวานถูกกลืนลงคอไปอีกครั้งหลังจากที่ถูกปากหนากดจูบลงบนปากเล็กด้วยความรุนแรงบดขยี้กว่าทุกครั้ง “ถ้ากล้าไปรักคนอื่น ก็ลองดู”
“อย่าปากดีให้มากเดียร์น่า…” “…ถ้าไม่ได้เก่งจริงเหมือนปาก ก็อย่าปากดี” “เหรอ เดียร์ว่าเดียร์ก็พอตัวนะ” “…” ขุนพลก็นิ่งจ้องมองไปยังดวงตากลมโตของหญิงสาวตรงหน้า คนตัวเล็กก็ยืนมองหน้าพี่ชายเพื่อนกลับก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบผมทัดเข้าที่หูเล็กส่งสายตายั่วยวนกวนประสาทไปยังร่างสูง
“พี่ธาม…” “…พี่ไม่ได้ทำแบบนั้นกับวาใช่ไหม พี่ไม่ได้หลอกวาใช่ไหม มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหมคะ” เจ้าของใบหน้าใสยังคงถามคนตรงหน้าออกไปน้ำตาคลอ “อืม ฉันเข้าหาเธอ…ก็เพื่อสิ่งนั้นเท่านั้น” ทันทีที่ริมฝีปากหนาตอบความจริงกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเฉยชาก็ทำเอารุ่นน้องสาวร้องไห้ออกมา
“ผู้หญิงไร้ค่าอย่างมึง…ไม่เหมาะสมกับความรักกูสักนิด” พูดจบ คนตัวสูงก็ลุกเดินออกไปทันทีโดยมีสายตาของหญิงสาวที่มองตามแผ่นหลังกว้างของอีกคนไปด้วยความเจ็บปวดไม่ต่างกัน… เพล้ง!! เสียงแก้วในมือแกร่งถูกบีบจนมันแตกคามือตามแรงอารมณ์ ที่มันยังคงเกิดขึ้นอยู่ในใจของคนตัวสูง
