ณัฐณรา

เพราะผัวเก่ามันไม่ดี ภารกิจปฎิรูปกี แล้วหาผัวใหม่จึงเกิดขึ้น

‘เรามาพนันกัน… หลายวันมานี้คุณนับพันใช้บทในนิยายเพื่อให้ได้ผมไม่ใช่เหรอ’ ‘ใช่’ ‘ได้… ถ้าอย่างนั้นก็ใช้นิยายเพื่อให้ได้ผมก็แล้วกัน คุณดาวนับพันไปเขียนนิยายรักมาสักเรื่อง แล้วต้องผ่านพิจารณาจากสำนักพิมพ์ได้ตีพิมพ์ จากนั้นเอาเล่มมาให้ผมดู ถ้าคุณทำสำเร็จ ผมจะ… ยอมเป็นของคุณ’

เจอกันครั้งแรก เขาเป็นกู้ภัยร่างใหญ่ที่เข้ามาช่วยเธอออกจากรถบัสที่เกิดอุบัติเหตุ เจอกันครั้งที่สอง เขาต่อยเธอคว่ำจนสลบเหมือด เจอกันครั้งที่สาม เขามานั่งยองๆซักผ้าให้เธออย่างเจียมเนื้อเจียมตัว เจอกันครั้งที่สี่ เขาเอาต้นไม้มาปลูกให้เธอ พร้อมบอกว่า มันชื่อต้นรักแรกพบ และไหว้วานให้เธอดูแลรักแรกพบของเขาให้ดี

“ถึงคุณจะชอบพูดสับปลับ ปั้นน้ำเป็นตัว กุเรื่องมั่วไปหมด ผมก็จะไม่ด่าว่าคุณตอแหล ถึงคุณจะมีความเฟลิร์ตกับผมสมัยเรียน เล่นหูเล่นตา และพูดจาสองแง่สองง่ามชวนให้ผมมีเพศสัมพันธ์ด้วยบ่อย ๆ ผมก็จะไม่ด่าคุณว่าแรด เพราะรสนิยมความชื่นชอบเรื่องเซ็กซ์ การใช้ชีวิตของคนมันแล้วแต่คน ถึงคุณจะสอดรู้เกินงาม

เพราะปู่ทวดของปู่เคยทำให้ดูเป็นตัวอย่าง ว่าอย่าคาบผู้หญิงกลับมาเป็นเมียน้อยสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่อย่างนั้นอาจโดนคนตามมาระเบิดบ้าน แถมหนีบเมียหลวงเราพ่วงกลับไปด้วย ภุมภีลจึงตั้งใจว่า ชาตินี้ถ้าเขาหาแม่จระเข้หางงามๆ มาเป็นเมียไม่ได้ จะขอยอมแก่ตายคาฟาร์ม แต่โชคชะตาก็ดันเล่นตลก

ภาพที่เห็นทำให้เธอต้องเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ เขาไม่เหมือนภาพที่เธอจินตนาการไว้เลยสักนิด ตอนนั่งเครื่องมา เธอแอบคิดถึงหน้าตาของไกด์ตัวเองว่า ต้องเป็นชายชาวพม่าผิวเข้ม นุ่งผ้าลายที่เรียกว่าโสร่ง สวมเครื่องประดับเต็มตัว และโพกหัวด้วยผ้าแบบตัวละครที่เธอเคยเห็นในโทรทัศน์ หรือเหมือนชาวบ้าน

“ขอบคุณ…นั่นคุณทำอะไร” ปารีณาหันมามองแล้วถาม เมื่อเห็นกีแลนกำลังถอดกางเกงยีนส์ออกจากตัวเหลือเพียงชั้นในชาย ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ยิ้มร้ายกาจกลับมาให้ “คิดวิธีที่จะทำให้หมอนั่นไม่สนใจเธอได้กะทันหันเมื่อกี้ เลยตั้งใจจะรีบลงมือทำให้สำเร็จ” “กีแลน พร็อสต์!”

คนที่ไม่ชอบให้ใครมาพะเน้าพะนอ คนที่จงใจหนีมาอยู่ป่า นั่งพิงหัวเตียงหน้างอ คิ้วหนาๆแทบจะผูกปมอยู่เหนือสันจมูก เขาไม่ได้เป็นอะไรมาก เมื่อคืนอาจจะมีไข้ แต่สายมาหน่อยก็หายดีแล้ว ทั้งยังเบื่อการต้องมาแกร่วอยู่บนเตียงใจจะขาด ตาคมดุจ้องไปที่ประตูห้องเขม็ง รอให้ใครบางคนที่ควรจะมาเป็นคนแรกตั้งแต่รุ่งเช้าแต่ก็ไม่มา

“ใช้มือหยิบแล้วมันบาดจะทำยังไง ระวังหน่อย… อ๊ะ” ไม่ขาดคำ คนเตือนที่ตั้งใจจะเก็บเองก็ขมวดคิ้ว คมปรัชญ์มองนิ้วมือที่โดนเศษชามแตกบาดแล้วก็กลอกตา เสียหน้าไม่น้อย แผล นิดเดียว เขาก้มมองปลายนิ้วแล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะพรึ่ดอย่าง อดไม่ได้ของผู้หญิงที่นั่งยองๆ ตรงกันข้าม ชายหนุ่มแยกเขี้ยวใส่เธอ

“ถามได้ไหมคะว่าไปเจอกันได้ยังไง” “เจอกันครั้งแรกเหรอ” ศิริพรทำท่าคิด “หลายปีแล้ว นึกไม่ออกเลย” “เดินชนกัน” เสียงทุ้มของไตรฉัตรตอบขึ้น “เป็นอุบัติเหตุเล็กๆ ในลานจอดรถ ผมเดินชนรีเขาแล้วเราก็ทะเลาะกันใหญ่โต ตอนนั้นผม… เกเรนิดหน่อย” เขาพูดแล้วก็ยิ้ม ศิริพรกลับเป็นฝ่ายประหลาดใจ

“คุณหลีรู้ไหม ถ้าเปรียบผู้หญิงกับสี สีชมพูคงเปรียบกับผู้หญิงที่อ่อนหวาน ผู้หญิงร่าเริงเบิกบานก็เหมือนสีเหลืองที่สดใส ผู้หญิงที่มองโลกในแง่ดีคงเหมือนสีฟ้าสว่างๆ” สะหลีจันตาโคลงศีรษะ เขามาถกเรื่องสีเรื่องผู้หญิงอะไรกับเธอ เหมือนตักน้ำราดตอมากกว่า เธอไม่ได้ละเอียดอ่อนขนาดจะฟังเรื่องพวกนี้

ขุนให้อ้วนๆ เข้าไว้ … ดวงตาคมกริบของจามองผู้หญิงที่กินเอากินเอาแล้วก็หลุบเปลือกตาลง ริมฝีปากที่แตะขอบแก้วน้ำชายกมุมสูงเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ จาไม่ชอบผู้หญิงเอวบางร่างน้อย เขาเป็นคนหยาบกระด้าง มือไม้หนัก แม้จะรักนินสิปันปานแก้วตาดวงใจ แต่บางครั้งเวลาเขากอดน้องสาวก็ต้องถนอมแรง

ด้วยรักและสัญญา ด้วยปรารถนาและรอคอย

เหยื่อรายแรกคือเน็ตไอดอลหนุ่มรูปหล่อ ที่มีชื่อเสียงมาก เขาโดนถลกหนังบริเวณใบหน้าออก ฆาตกรขโมยสิ่งที่เขาภาคภูมิใจที่สุดไป เหยื่อรายที่สองและสาม เป็นแม่หม้ายแสนสวย ซึ่งมีผู้ชายมากหน้าหลายตามาติดพัน และลูกน้อยวัยเพียงสองขวบของเธอ เหยื่อรายที่สี่ เป็นเมียหลวงที่หึงหวงและอารมณ์ร้าย

หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกาที่สวมบนข้อมือ จะสิบเอ็ดโมงแล้ว… อีกไม่นานหรอก ประเดี๋ยวก็จะมีหน่วยกู้ภัยทางทะเล มีเฮลิคอปเตอร์ มีเรือลำใหญ่ออกมาตามหาเธอ หญิงสาวคิดถึงเพื่อนสาวที่นอนแฮ้งก์เอ้าท์อยู่ในโรงแรม ถ้าหล่อนตื่นขึ้นมาแล้วรู้อ่านโน๊ตที่ตนทิ้งไว้ก็จะต้องรู้ว่าเธอมาเช่าเรือ