ตาราไตได้แต่มองดวงตาที่แดงก่ำของชายตรงหน้า เธอราวกับสัมผัสได้ว่าเขาต้องทุกข์แค้นแสนสาหัสแค่ไหน ชาติก่อนความทรมานของเธอจบลงพร้อมลมหายใจ แต่กับเขาผู้ที่มาเจอซากศพรุ่งริ่งที่ถูกทิ้งอยู่อย่างไร้ค่าล่ะ? เขาต้องเจ็บปวดและเสียใจมากแค่ไหนกัน “พี่เจ็บมากไหม” เธอถามพลางยกมือประคองแก้มสาก
ภูเมฆแวะซื้อยาตอนไปซื้อน้ำให้เธอ เขากัดปากล่างอย่างเกร็งๆ เพราะกลัวว่าตัวเองจะกดนิ้วลงน้ำหนักมือเยอะไปแล้วคนแก้มช้ำจะเจ็บ ถึงจะไม่เห็นเหตุการณ์ตอนลินจงโดนทำร้าย ก็เดาไม่ยากว่าเป็นฝีมือของป้าเธอ ภูเมฆโกรธ โกรธหญิงวัยกลางคนที่ใจร้ายพอจะตบ หนูลินของเขา ทั้งที่ก็เห็นว่าหนูลินของเขาตัวเล็กกระจ้อยร่อยแค่นี้
“ผมอาจเป็นนักเดินทาง… แต่นักเดินทางย่อมมีจุดหมายสำคัญของเขานะปั้นหยา… จุดหมายสุดท้ายที่เขาปรารถนาจะนั่งพักตรงนั้น วางหัวใจตรงนั้น หยุดการเดินทางของเขาตรงนั้น… คุณคือจุดหมายของผมนะ… ปั้นหยา”
คุณเคยอยากได้ใครแทบบ้าไหม เคยปรารถนาใครสักคนจนนอนไม่หลับหรือเปล่า เคยเหรอ? ไม่หรอก… การคลั่งไคล้ดารา การเป็นติ่ง เป็นแฟนคลับนักร้อง มันก็ยังไม่ใช่ รักเหรอ? ถ้าไอ้ความรักมันตรงกับคำนิยามที่ว่า ไม่จำเป็นต้องครอบครองล่ะก็… ไม่… ความรู้สึกของผมไม่ใช่แค่รักแน่ๆ คลั่ง… หลง…เสพติด…
ชาติก่อนเป็นกุมารทอง ตายตั้งแต่โดนควักท้องแม่ ไม่เคยได้รับความรักจากใคร และบุพเพสันนิวาสต้องขาดจากเนื้อคู่ ชาตินี้เจ้าทองเทิดไท้ได้กลับมาเกิดอีกครั้ง ทั้งหญิงที่รัก ทั้งน้องชาย พลายทองตั้งใจไว้ว่าจะต้องปกป้องคุ้มครองให้ได้ ไม่ให้เสียชื่อลูกชายนรกานต์!
“ฉันชื่อ ตรีลักษณ์ แต่คุณจะเรียกฉันว่าที่รักก็ได้นะ” หญิงสาวบอกพลางซ่อนยิ้มไว้อย่างเต็มที่ ตามองผู้ชายต่างชาติที่ตนเองเอาปูนแดงหมายหัวว่าชาตินี้ต้องได้เป็นผะ… เอ่อ เป็นคนรักให้ได้ “โอเค… ผมจะเรียกคุณว่า… อืม อะไรนะ” “ที่… รัก ค่ะ ช้าๆ ที่…รัก” “ทีเรกซ์ โอ… เป็นชื่อที่น่าสนใจนะ แต่ก็เหมาะกับคุณดี”
คนเราตอนโดนรถชน… มันต้องตาย ไม่ใช่กลายเป็นควายแบบเขาหรือเปล่า? โดนรถชน ไม่ตาย แต่ดันมาอยู่ในร่างควายที่กำลังโดนลากเข้าโรงเชือด … เป็นควายไม่พอ … เป็นควายตัวเมียอีกต่างหาก! เสือกเป็นควายตัวเมียไม่พอ เป็นควายตัวเมียท้องอีกต่างหาก!!!!! กูหนอกู…
