ในวัยสิบแปดปีหากเทียบเด็กทั่วไป อันน์ถือว่าเรื่องเพศตรงข้ามเป็นเรื่องไกลตัว พูดได้เต็มปากว่าผู้ชายคนแรกที่มีโอกาสแตะเนื้อต้องตัวเธอ มีเพียงกตตน์คนเดียวเท่านั้น เนื่องจากแม่นอมย้ำเสมอว่าห้ามให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้หรือโดนเนื้อตัวเป็นอันขาด… “คุณกตตน์คะ” อันน์เผลอร้องเสียงหลงเมื่อมือใหญ่เริ่มจัดการกับ…
“พี่ธิษน์เป็นของหนู! ใครหน้าไหน…ห้ามแตะ!” คำประกาศตีตราจองจากเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เป็นเสมือนคำสาปที่เขาไม่อาจหนีพ้น แม้จะทำทุกวิถีทางเพื่อหลุดพ้นจากเสียงหวานเด็ดเดี่ยวของเธอ มาเป็นเวลาเกือบสิบปี สุดท้ายหัวใจที่เคยปิดกั้นคำตีตรานั้น กลับทรยศหักหลังผู้เป็นเจ้าของด้วยการสลักชื่อเธอเอาไว้
หนามแหลมที่ใครคนหนึ่งตราหน้าว่า คอยทิ่มแทงหัวใจให้เจ็บปวด เป็นหนามที่ทำให้ชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง ต้องพังพินาศและจมปลักอยู่กับความล้มเหลว หนามชิ้นเล็กๆ ที่เคยถูกคนทิ้งขว้างอย่างไม่เห็นค่า กลับกลายเป็นหนามแหลม ที่กะเทาะเปลือกหัวใจของใครอีกคน ให้มันแตกละเอียดเป็นเพียงฝุ่นผง
