“ขอจูบ…หน่อย” ชายหนุ่มมึนเล็กน้อยกับคำขอ ส่วนคนขอก็ไม่รอการอนุญาตใดๆ เขย่งเท้าส่งตัวเองขึ้นมาเสมอเขาแล้วเคลื่อนใบหน้าเข้าหา จริงอยู่ที่เขาเพิ่งจะรับคำขอโทษจากเธอมาหมาดๆ และจริงอยู่ว่าช่วงนี้ เธอกับเขามีเหตุจำเป็นให้ต้องป้วนเปี้ยนรอบกายของกันและกัน แต่หากพูดถึง การโรมรันพันตูในแบบชู้สาว
รวิมอบกายให้เขาเพราะหน้าที่ กรีธาก็ทำไปโดยไร้ใจเช่นกัน ความสัมพันธ์เช่นนี้จะไม่มีวันแปรเปลี่ยนเป็นความรักได้เลย หรือมิใช่ ? “ดาเขาเป็นแฟน ศมนเป็นแฟนเก่า ปิ่นก็แค่กิ๊ก เธอลำดับความสำคัญเป็นมั้ยรวิ” แล้วเธอล่ะรวิ เธอเป็นตัวอะไร อ้อ…คนใช้นั่นเอง
“เราแต่งงานกันเถอะนะคะ” “ขอโทษนะ แต่พี่คงรับผิดชอบไม่ได้ ถึงจะเป็นผู้ชายคนแรกของแต้วก็เถอะ ถือซะว่าเป็นประสบการณ์ก็แล้วกัน” “พี่ทำได้ยังไง ทั้งที่รู้ว่าแต้วรัก…” “อย่าเอาคำว่ารักมาอ้างเลย มันมีจริงที่ไหน เธอเองก็คบฉันเพราะชอบข้าวของเงินทองเหมือนผู้หญิงคนอื่นไม่ใช่เหรอ มองแบบตาเป็นประกายจะตายไป”
“เราห่างกันสักพักเถอะ” อะไรนะ!!! เตวิษาอึ้งไป พี่รงพูดว่าไงนะ เธอหงุดหงิดจนคิดจะทิ้งเขาก็ใช่ แต่ว่าพอถูกชิงบอกเลิกก่อนเช่นนี้จะไม่ให้ตกใจจนพูดไม่ออกได้อย่างไรกัน “ไม่ต้องห่างแล้ว! ห่างไปก็เสียเวลา หย่าเลยดีกว่า ไปหย่ากัน” “พูดอะไร!” “พี่มีคนอื่นใช่ไหม” “ไม่!”
