มาตานานา

เมื่อเสือหวงประทับรอยจูบตีตราจองสาวไว้ พร้อมกับคำขู่ “ห้ามใครซ้ำรอยพี่” แต่สาวเจ้าทั้งดื้อทั้งรั้น จนน่าขย้ำให้จมเขี้ยวเป็นการสั่งสอน แล้วอย่างนี้คิดว่าเสือหวงอย่างเขา จะปล่อยในเธอลอยนวลได้นานแค่ไหนกัน

เธอบอกกับตัวเองว่า ความผิดพลาดในคืนนั้นเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุ และสั่งให้หัวใจที่เข้มแข็งลืมทุกอย่าง หากแต่คู่กรณีในอุบัติเหตุครั้งนั้นกลับไม่ยอม เขาอยากรับผิดชอบ อยากให้เธอเรียกร้องค่าเสียหาย เขายินดีจ่ายให้ทั้งตัวและหัวใจ คนอยากจ่ายค่าเสียหายจึงทำทุกอย่าง เพื่อให้เธอยอมรับเอาทั้งตัวและหัวใจของเขา

“ชีวิตมันก็ต้องแลกด้วยชีวิต เธอว่าไหม” การุณย์กอดอกมองหน้าสาวน้อยร่างเปลือยในอ่าง “เสี่ยต้องการอะไร” รอยยิ้มพึงพอใจระบายบนใบหน้าคมเข้ม เมื่อได้ยินคำถามจากปากน่าจูบ “…เธอต้องมาเป็นอีตัวบนเตียงของฉัน” มะเฟืองกำมือแน่น โกรธจนร่างกายสั่นเทิ้ม สาบานได้ว่าตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยโกรธใครเท่านี้

หื่น ห่าม ปากหมา ลีลามาก ท่ายากเยอะ หัวใจรักเพื่อเธอคนเดียว ลงชื่อ…พี่ยักษ์สุดหล่อ “วันนี้อ่อยแต่หัวค่ำเลยนะ” สายธารเหลือบสายตาขึ้นมองคนตัวที่กำลังทรุดตัวลงนั่งต่อหน้าตน หญิงสาวถอนหายใจแรง เบ้ปากใส่คนหลงตัวเอง “อ่อยบ้าอะไร ถอยไปไกลๆเลยฉันจะนอน” ร่างเล็กเบี่ยงกายคลานหนีไปจัดที่หลับที่นอน

“กลัวเหรอ กลัวแล้วทำแบบนี้ทำไม” ดวงตาคู่งามเอ่อคลอด้วยน้ำใสๆ ใบหน้าตื่นกลัว และอาการสะดุ้งทุกครั้งที่เขาขู่ถามออกไปทำให้ฐานทัพรู้ว่าเธอกลัว หากแต่หญิงสาวกลับไม่ยอมรับ ไม่ปฏิเสธ และไม่อธิบายว่าเหตุใดจึงเกิดเรื่องบ้าๆแบบนี้ขึ้นได้ เมื่อเห็นเธอนิ่งเงียบ เขาจึงบีบคางเล็กบังคับให้เธอจ้องหน้าเขา

เขาเหนี่ยวรั้งกักขังเธอไว้ปรนเปรอสวาท เพราะหลงใหลในเรือนร่าง หรือเพราะซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้

เมื่อเป็นการแต่งงานที่เธอไม่ได้เต็มใจ และเธอคิดว่า เขาคงไม่เต็มใจเช่นกัน ในคืนเข้าหอคืนแรก มัทนาจึงยื่นข้อเสนอกับเจ้าบ่าวว่า “แต่งเพื่อพ่อ 100 วันหย่า” ทว่าคำตอบจากปากหทัยกานต์ หรือคุณเข้มเจ้าบ่าวผู้นิ่งขรึมตลอดพิธีแต่งงานที่เพิ่งผ่านพ้นไป กลับทำให้เธอต้องหน้าเหวอ อ้าปากค้าง

“หนูยังไม่ได้เป็นเมียคุณ และจะไม่มีวันเป็นด้วย ถอยไป หนูจะกลับบ้าน” เจ้าสาวหมาดๆเงยหน้าจนคอตั้งตะเบ็งเสียงเถียงเจ้าบ่าวตัวโตที่ยืนขวางทางกลับบ้านของตน “คิดว่าจะก้าวออกจากที่นี่ได้ง่ายๆเหรอ” มือใหญ่จับแขนเล็กบีบแน่น จ้องมองเธอด้วยความไม่พอใจ “คุณจะทำอะไร ปล่อยหนู หนูเจ็บนะ”

“ฉันไม่ทำ” “ไม่ทำก็ไปรับแขก” ชิณณ์บอกอย่างไม่แยแส ถูกจับขึงพืดอยู่กลางเตียงแบบนี้ ยังจะปากดีกล้าต่อรองกับเขาอีก บุญหัวเท่าไรแล้วที่เขาไม่กรอกยาปลุกXXXแล้วโยนขึ้นเตียงให้แขกตัณหากลับขย้ำ อุตส่าห์สงสารให้ทำงานสบาย ๆ บริการเขาคนเดียว ยังจะมาเรื่องมากไม่อยากทำอีก “ฉันไม่ได้อยากทำงานแบบนี้”

“จำที่พี่บอกให้ขึ้นใจ” เพลิงตะวันผละริมฝีปากออกมา สั่งเสียงเข้ม สายตาคมดุจ้องหน้าคนที่หอบหายใจจนตัวโยน ทั้งน้ำตานองหน้า ริมฝีปากอิ่มบวมเจ่อเพราะถูกบดจูบเอาแต่ใจ “น้ำฝนไม่ได้ทำอะไรผิด ฮึกๆ” หยาดพิรุณแย้งเสียงแผ่ว “ผิด! ผิดทุกอย่าง! น้ำฝนทำตัวใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่น พี่ไม่ชอบ!”

“ถอดกางเกงแล้ว นอนลงไปค่ะ” “แต่เฮียอยากอยู่ข้างบน เฮียอยากทำเอง” “ไม่ต้องเลยค่ะ เฮียทำนาน กว่าจะเสร็จ หนูไม่ได้การไม่ได้งานกันพอดี” “แต่ครั้งที่แล้วต้อยติ่งก็อยู่ข้างบน” คนอยากสำแดงลีลารักทักท้วงเสียงอ่อย “จะเอาหรือไม่เอาคะ ถ้าไม่เอาหนูจะออกไปทำงาน” “เอาครับ…เอา” พอเธอขู่ เขาก็หงอ

เพราะไม่อยากเป็นแค่ชู้ อยากประกาศให้โลกรู้ว่าเป็นผัวเธอ “ยะ…อย่า คุณพุฒปล่อยแต้มไปเถอะนะคะ อย่าทำแบบนี้อีก” “รับปากมาสิ รับปากมาว่า แต้มจะให้ผมเอาทุกครั้งที่ผมต้องการ” “ไม่…แต้มไม่อยากมีชู้” “แต่ก็มีไปแล้ว เป็นชู้ที่ได้เปิดซิงแต้มซะด้วย” เขาว่าแล้วยิ้มร้ายกาจ “คนเลว คุณมันโคตรเลว…”

เทพบุตรมากเล่ห์ในคราบกระต่ายน้อย อยากเป็นเหยื่อให้เธอเขมือบ ต้องอ่อยแรงเบอร์ไหน นางฟ้าไร้เดียงสาจึงจะตกหลุมพราง ยอมเขมือบเขาทั้งตัว

ดึกดื่นคืนนั้น สองเราคลอเคล้าข้างกองฟาง มีแสงพระจันทร์ สายลมหนาวพัดพลิ้ว และทิวต้นตาล ร่วมเป็นสักขีพยานตำนานรักเหล้าอุ 1 ไห …ต่อเมื่อราตรีกาลพ้นผ่าน ดวงตะวันทอแสงเหนือเส้นขอบฟ้า หทัยชนกจึงได้รู้ตัวว่า พี่บุญรักษาตกเป็นของเธอแล้ว เธอเมา เขาซวย สาวสวยผู้มีคุณธรรมนำใจจึงลูบหลังปลอบ